Azie

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb, maar dat komt omdat ik gewoon geen
tijd vrij kan maken om ff iets te schrijven. En als ik tijd heb dan wil ik graag slapen.
Dat heb je met het warme weer.
Dus bij deze probeer ik nu een extra lang verhaaltje voor jullie te schrijven. Zodat jullie
extra lang mee kunnen genieten.

Mijn Aziatische avontuur is nu alweer zo'n 1,5 maand bezig en het is altijd wel weer leuk
om in Azie te zijn. Hoe mensen hier zo anders leven dan de Westerse leven, hoe creatief
die Aziaten wel niet kunnen zijn, hoe belangrijk je uiterlijk wel niet is (als je haar en
make-up maar goed zit, vooral in de winkels, hier in Azie is het niet klant is koning, nee
je zoekt het maar zelf uit als klant zijnde) en hoe simpel leven eigenlijk wel niet kan
zijn. Verschil tussen rijkdom en armoede is groot en op straat proberen ze je van alles aan te smeren.
Alles om maar iets te verkopen en een beetje geld te verdienen.

Het Azie gebeuren is allemaal begonnen in Thailand, op het eiland KOh Samui, waar Maria tegenwoordig woont.
Na 9 maanden lang mijn vriendinnetje Maria niet gezien te hebben, konden we elkaar weer lekker knuffelen.
Maria was de eerste liefhebbende die ik na 9 maanden voor het eerst weer zag. En het rare
was dat het gewoon lekker als vanouds voelde en het net leek of we elkaar de dag ervoor
nog gezien hadden. Eindelijk kon ik dan ook kennis maken met haar ooo zo lieve
hondje Gimzo. Wat een scheetje is het en ze kan je zo zielig aan kijken.
Eindelijk ook een tijd voor mij om gewoon normaal te eten. Geen simpele noodle soep meer,
geen simpele pasta meer, geen ff in elkaar gemaakte nasi goreng meer, geen diepvries groenten meer
maar gewoon echt,lekker, normaal eten. Dat is zoo lekker. Van thais tot lekkere
friet, heerlijk.
Eindelijk kon ik douchen en me afdrogen met een echte handdoek en niet zo'n stomme
sporthandoek. Eindelijk kon ik slapen in een echt huis en t.v kijken vanaf een bank. Ff
geen backpacker zijn en het voelde goed.
Een week later is Reina, het andere vriendinnetje overgekomen naar Koh Samui en pinda
trio was weer als vanouds compleet. Heerlijk met z'n drieen lekker chillen, op het strand
liggen en scooter rijden. Scooter rijden is trouwens wel iets wat ik heel erg mis. Het
is zo leuk en je wordt er lekker bruin van (gratis en snel een kleur).
Ik heb veel mooie stranden bezocht, en ben naar tempels en vechtsport gala's geweest.
Zo'n gala is best leuk, vooral als degene voor wie je bent wint.
Het regenseizoen is ook in Thailand bezig en voor je het weet regent het de hele dag
of belandt je tijdens het scooter rijden in een tropisch regenbui.
Het nachtleven is ooo zo leuk in Samui. Barmeisjes die zich zelf proberen te verkopen en aandacht
proberen te trekken van elke man die langsloopt. Barmeisjes die denken dat ze heel goed
kunnen dansen, mr eigenlijk ziet het er niet uit en is het lachwekkend. Maar toch zielig
om jezelf te verkopen om te overleven.
Het dansen is uit de maat en bewegingen die ze maken, ik kan het niet omschrijven. Zoals Robbie,
vriend van Maria, zegt, ze hebben MTV gekeken en proberen dat dan na te doen. Nou ik zeg,
blijf langer voor de t.v zitten en bekijk de videoclips eens heel goed.
Ook lopen er meiden rondt, die geen meiden zijn. Kijk je goed, dan zijn het mannen
verkleed als vrouw. Ik moet eerlijk zeggen, sommige zien er verdomd goed uit.
Mooie benen en een slank figuurtje. Maar bekijk je de handen, dan weet je dat het een man is.

De tijd met mn vriendinnen heeft me goed gedaan, vooral omdat je ze zo'n lange tijd niet
gezien heb. Afscheid nemen is dan ook moeilijk. Je weet dat je elkaar weer gaat zien.
Maar de vraag wanneer je elkaar weer gaat zien, dat maakt het moeilijk. En zo gaat dat de
hele tijd sinds ik in Azie ben. Want jah na Thailand kwam Indonesie, hoppen van familie
nr familie, afscheid nemen met de vraag, wanneer en of je elkaar ooit weer terug ziet.

Toen was het tijd om nr Jakarta te vliegen. Eindelijk zie ik mn nicht Anna en mn zusje Ema
weer. Ook hier bij het weerzien, voelt het net alsof ik ze gister nog gezien heb, terwijl
maanden en een aantal jaar tussen heeft gezeten.
Jakarta, Jakarta, Jarkarta. Ik zou er niet kunnen wonen, dus respect voor Anna. Zo druk de
verkeer, altijd sta je in de file, scooters die als gekken rondrijden, verkeerlichten
die er maar voor de sier staan, mensen die niet auto kunnen rijden, mensen die voor
Nl doen onbeschoft zijn (dit alles is trouwens
in heel Indonesie, mr Jakarta is het tien keer zo erg).
Maar Jakarta heeft ook zn leuke kanten hoor. Shop till you drop (geldt helaas niet voor mij,
tegenwoordig doe ik alleen
maar aan window shoppen). Zoveel shopping malls in Jakarta, niet normaal. Voor ieder is er
wel wat wils. Van Gucci tot Prada, tot 1 euro shirtjes, die eigenlijk best leuk zijn.
Zo heb ik ook een nieuwe bril gekocht voor mr 70 euro. Een echte GUESS bril en binnen een uur
klaar. Geweldig toch. Dit vind je in NL niet hoor. (en australie trouwens ook niet)
Het rare van zo'n shopping mall is, dat als je binnenkomt, dan lijkt het net niet of je
in Indonesie ben. (behalve dan dat je alleen mr Aziaten ziet) Geen file's, geen verschil
tussen rijk en arm, mr lekker als de Westerse wereld, tot je weer nr buiten gaat, de hitte
weer voelt en al het verkeer weer ziet, dan besef je weer dat je in Indonesie ben.

Na Jakarta stond Semarang op het lijstje. Leuk, ik heb er zin in, om de liefste familie
weer te zien. Met de trein vanuit Jakarta, een acht uur lange trip, op naar Semarang.
Ik had mijn lieve oma Poel al opgebeld dat ik kwam, mr niemand wist dat ik Ema mee nam.
Dus voor iedereen was het een verassing. Wat was het leuk om iedereen na 4 jaar weer
te zien. En wat kan er in vier jaar tijd veel veranderen. Zo deden we vier jaar geleden
alles met de scooter, nu is er een auto. Is de ene neef getrouwd, heb ik er een neefje bij
en is er een ander neefje op komst. Mn nicht die tegenwoording niet meer in Semarang
woont mr is verhuisd nr Kalimanten. En zo heeft oma Poel haar eigen hondje. En zo gaan we
individueel verder met onze eigen
leventje. En oma Poel is nog meer gekrompen, altans dat lijkt zo.
Ook hier in Semarang is het verkeer chaos. Mr gelukkig heb ik neven, die goed kunnen rijden,
voor Indonesische begrippen. Waarvoor heb je verkeersregels nodig, als niemand zich er aan
houdt, al hoewel dat in Indonesie niet bestaat, dus iedereen bepaalt zn eigen regels. Dat
houdt in het kort in, zo snel mogelijk rijden, omhoog met die snelheid, want dat is leuk.
Hoe sneller, hoe beter. En alles wat in je weg staat ontwijken. Dus lekker links en rechts
inhalen. Lukt dat niet, dan toeter je zo vaak mogelijk, zodat de andere auto aan de kant
gaat. Het is dus gassen, remmen en niet vergeten toeteren en als het verkeer dan ff tegenzit,
lekker schelden, want jah jij bent degene die het toch altijd beter weet. Je kan je dus
voorstellen, dat ik als een schijtbak achter in de auto heb gezeten, soms hield ik echt
mn hart vast. Warm dat ik het soms had, terwijl je in de airco zit, misselijk dat ik soms
werd, van het gassen en dan het heel hard remmen. Maar ach, wat wil je eraan doen, je kan
er niets aan doen en na een dag ben je er aangewend en stap je de auto weer in, met de gedachte
wat voor rit het nu gaat worden.
Verder zijn we vanuit Semarang nr de Borobudur, Prambanan (beiden tempels) en Yogja geweest. Wat is de Borobudur
indrukwekkend en groot. Altijd op foto's en plaatjes gezien en nu eindelijk ben ik er
dan zelf. En hebben we oma Poel's 84 verjaardag gevierd.
Ook is het leuk om in Semarang te zijn, omdat Tante Jure altijd vraagt wat we willen eten.
Dus eigenlijk wat ik wil eten, dan wordt het ook gemaakt. Van bruine bonen soep tot soto en
van ikan bakar tot ajam goreng. Heerlijk! Verder hebben we ook veel buiten de deur gegeten,
en jah ook bij kraampjes, waarvan ik dacht, als ik straks mr geen buikpijn krijg. Ach, het
is er niet van gekomen en ik leef nog steeds. Lekker verse vis, martabak, kue bandung, katjang ijo,
en verse mango.
Ook hebben Leo, Nandi, mn neven hier, en Oom One ons geleerd te biljarten. Tis best
moeilijk, maar het lukt me aardig, moet ik eerlijk zeggen. Misschien nog ff oefenen en ik
kan iedereen verslaan hier hahahaha I wish

Na Semarang zijn we na veel delay, eindelijk dan in Pangkalan Bun, Kalimanten, aangekomen.
Tegenwoordig woont hier mn nicht Betty met haar gezinnetje. Betty heeft voor ons een jungle
tocht geregeld door de Tanjung Puting National Park, oftewel de jungle waar je de orang
utans kan bekijken.
Wat een verschil is Kalimanten met Java. Het is zo groen, het is zo schoon, het verkeer is
rustig, je staat niet in de file, stoplichten die echt werken, een plaatsje die niet overvol met mensen is
en het is hier nog veel
warmer, want Pangkalan Bun licht op de evenaar. Betty was zo blij om ons te zien. Ze kom
letterlijk niet wachten bij de deur en rende gewoon de aankomst hal binnen om ons een
dikke knuffel te geven. Edeline, mn nichtje is ook gegroeid zeg, het is echt een meisje van 10 jaar nu,
en eet veel. Veel meer als mij. Graag wil ze ook engels met ons praten, maar veel in het
engels weet ze niet. Het zijn de basis vragen en antwoorden, wat ze allemaal op school
geleerd heeft.
De jungle tocht was een geweldige ervaring. Eerst met een bootje (klotok) van Pangkalan Bun haven
naar Tanjung Puting. Het duurde 5 uur voor dat we onze eerste stop hadden bereikt. In
totaal maakten we 3 stops. Wow wat mooi is dit. Met een bootje op koffiewater en de jungle
aan beide zijden van de rivier. IK voel me net iemand van Discovery channel, want zo ziet
het er ook echt uit, net als op t.v. Ondertussen verteld de gids ook over de jungle en
de orang utangs. Over de goede dingen maar ook over de slechte dingen, die nota bena de mens,
de jungle aan doet. Tanjung Puting was voorheen zoveel groter en veel mooier denk ik ook.
Maar mensen zijn soms zo egoistisch en denken alleen maar aan zich zelf. Zo branden ze heel
veel jungle af, om er rijstvelden van te maken en om van een bepaald boom, olie te maken.
Vanuit het vliegtuig is dit goed te zien en je ziet grote delen van de jungle die gewoon zijn
plat platgelegd. Door brand of door te kappen.
Dit allemaal ten koste van de mooie jungle en de orang utang. Er zijn veel orang utans
omgekomen door dit alles. Ik denk zelf dat er voorheen er veel meer waren dan dat er nu zijn.
Daarom zijn er nu ook in de jungle kampen opgezet, om de
orang utangs op te vangen en te verzorgen. Veel van de orang utangs die in deze kampen leven
zijn hun moeder kwijtgeraakt, tijdens bosbranden en bomen kappen.
De kampen bezoeken was super. Elk orang utang is een individueel en hebben allemaal
een eigen gezichtsuitdrukking. Ze zijn sterk en snel. Het zijn mooie dieren om te zien.
Het zijn slimme beesten en je kan ze ook dingetjes aanleren.
Zo hebben we ook de Princes gezien, de orang utang die wereld beroemd is geworden, door haar
dingetjes aan te leren. (hebben jullie vast ooit wel op tv gezien)
Elk orang utang heeft zn eigen naam en luisteren vaak ook. Hoe geweldig. Moeders en baby
orang utangs wil je wel aanraken en van dicht bij bekijken. Maar de mannetjes niet.
Wow wat zijn die groot, ik pas er wel zes keer in geloof ik. 1 keer slaan en ik lig in het
ziekenhuis denk ik.
Verder heb ik ook gedoucht met heldere koffiewater, wat een ervaring is dit. Het is gewoon
schone water, alleen het heeft een kleur. En je hebt geen keus. Het is zo warm in de jungle,
en verkoeling is echt wel nodig. Met een emmertje schep je water vanuit de rivier
en gooi je het over je heen. Met de echte koffiewater, dus niet helder, kan je
niet mee douchen, want dit is wel echt vies water.
En hoe stom kan jezelf ook weleens soms niet zijn. Zo hebben we 'savonds gewandeld in de
jungle. En ik zeg gewoon ja, ik ga mee. Ik wil wel een lichtgevende paddestoel zien. Dat
was onze doel dus.
Als ik er nu aan denk, dan denk ik, hoe kom je erbij. Ook al is er een gids die
met je meeloopt. Stel je voor, midden in de jungle, pikdonker en alleen mr licht van de sterren, de maan
en je zaklampje. Het is uiteindelijk goed gekomen, maar ik was echt bang, zo donker,
en de omgeving is onbekend. En als je gaat nadenken wat voor een beestjes er wel niet
in de jungle leven, groot en klein, dan wordt je ook echt niet vrolijk. En het enige
wat je alleen maar kan denken is, IK WIL HIER WEG. Gelukkig kwam er een einde aan en ik
ik lekker slapen op de boot, om de volgende ochtend weer verder te gaan.
Verder heb ik ook heel iets magisch gezien, vuurvliegjes. Wow wat is dit mooi en zo veel
bijelkaar. Het is net een sprookje en je mondt valt ervan open. Hier kan ik wel uren naar kijken.

Volgende stop is Surabaya. Via Semarang zijn we van Pangkalan Bun nr Surabaya gegaan.
Terug in de o zo volle Java. Hier hebben we wederom weer bij familie geslapen. Zij hebben
ons meegenomen naar het platteland, Jombong, twee uur rijden van Surabaya, om een traditionele
javanse moslim bruiloft mee te maken. Een leuke ervaring, maar ik weet wel, zo wil ik niet
trouwen hoor. Geef mij mr een NL bruiloft met een Molukse feest. Het zijn zoveel stappen
die er gedaan moeten worden en elke stap moet je langzaam doen of overnieuw, want jah alles moet
natuurlijk vastgelegd worden op foto.
In Surabaya hebben we ook met onze nichten Ingrid en Fitri lekker scooter gereden. Nou lekker
is het niet, want als je geen doek voor je mond heb, dan wordt je gewoon vergast. Dus stel je
voor, in de hitte, ik met helm, een doek voor je neus en mond, een vest aan, achterop een scooter.
Ik doe het liever niet meer graag. Wat een verkeersdrukte in Surabaya. Niet normaal. Zoveel
scooters, zoveel auto's en jij zit er met je scooter ertussen in en je kan soms geen kant
op. Vreselijk, vreselijk, vreselijk. En als je het verkeer zo ziet, ga je je ook afvragen,
stel dat er ergens brand is, of ergens is er een ernstige ongeluk gebeurd. Hoe komt de
politie, brandweer of ambulance op de plaats van ongeval. Dat gaat nooit op tijd
lukken en alles staat vast. Het verkeer kan geen kant op,behalve naar voren. (je moet je
voorstellen als er twee rijstroken zijn dan maakt men hier in Indonesie er gewoon vier van, dus
een politie wagen kan er nooit door) Maar dan denk ik aan de ene kant, die Aziaten hier
zijn zo creatief, als er zoiets gebeurd, dan verzinnen ze er ter plekke wel wat op, toch?

Next destination Bunaken, Noord-Sulawesi (een eiland voor Manado). Lekker duiken hier.
Het schijnt hier goed te zijn dus ik ben benieuwd. En ja hoor, wow wat is het onderwater
wereld hier mooi. Veel steile koraalmuren en grote dingen, zoals zeeschildpaden (deze zijn
echt enorm groot, zo groot heb ik ze nog nooit gezien) en mensvriendelijk haaien. Maar ook
veel kleine dingetjes,zoals zeepaardjes en rare creaties zijn hier te zien. En hoe dichter je
bij Manado gaat duiken hoe meer afval je onderwater ziet. Zonde is dit. Indonesie is een mooi
land maar kan veel mooier zijn als men hier nou eens weet om tegaan met afval en het niet zomaar
ergens dumpt, in zee of op straat.
Bunaken is een klein eiland. Geen auto's alleen maar scooters.
Het eiland heeft aantal kleine dorpen en heeft veel duikresorts, tis dus echt een eiland om te
verblijven, om te duiken. Het is een mooi eiland met veel groen. Mensen zijn er supervriendelijk
en iedereen, als je in het dorp loopt, zegt dan ook hallo. Het eiland is het dupe van het niet
kunnen omgaan met afval van de mensen van Manado. Op het strand van het eiland, en vooral het westen,
zie je veel afval op het strand liggen, dat afkomt van Manado. Zonde, zonde, zonde. alles
kan zoveel mooier zijn.

En toen waren we in Makassar, een hele korte verblijf. Gelijk werden we onze nicht Chyntia en haar
man Ted overal meegenomen op sleeptouw. Eerst een verjaardag en de volgende dag naar het strand en
het centrum. 'S avonds hebben we een mooie zonsondergang bekeken in de haven van Makassar.
Het mooie van een zonsondergang is, dat het overal anders is en altijd weer anders mooi is.Zo ook
hier.

Daarna bracht het vliegtuig ons nr Bali. Eindelijk zon, zee en strand. Wat is het hier warm zeg.
We zitten in Sanur, veel grote
resorts en het is hier rustig als je Sanur vergelijkt met Kuta. We zijn ook een dag naar Kuta
geweest en wat een drukte. Vooral met kerst en oud en nieuw, gaan veel locals en veel Javanen naar
Kuta. En ze komen allemaal met de auto, omdat vluchten al vol zijn. Kan je voorstellen, dat je
helemaal vanuit Jakarta met de auto naar Bali komt. Kuta is dan ook propvol met auto's en je staat echt
letterlijk vast. Zoveel mensen op het strand en in de stad en het zijn allemaal locals en Javanen.
Aan de ene kant ben ik wel blij dat ik in Sanur zit, lekker rustig.
Mn nicht Magaretha was toevallig ook in Bali toen wij er waren. Met haar en haar man Jan hebben we
dan ook een aantal keer afgesproken. Wat voelde het goed, om iemand vanuit NL te zien.
Ik kon het dan ook niet laten om een traantje te laten.
Kerst en oud en nieuw was raar. Zeker omdat de zon schijnt en dat ben ik niet gewend, rond deze tijd van
het jaar. Maar vooral dat je niet thuis in Nederland ben en je hebt geen familie om je heen.
Ik heb thuis ook echt enorm gemist, maar jah wat wil je er aan doen. Je maakt het er beste maar van.
Bali, veel naar het strand gaan en als het regent, jah het is nog steeds het regenseizoen, zit je
vast in het hotel. Verder zijn we naar een barong dans optreden, Ubud en naar de Sacred Monkey Forest Sanctuary
geweest. Wat zijn die aapjes daar schattig en gierig. zelf ben ik aangevallen door een
aapje omdat die mn waterflesje wilde hebben. Ik heb natuurlijk alles bij elkaar gegild.
Hij kwam van achter mij en ik zag dus helemaal niets aangekomen. De aap heeft gelukkig
mijn waterflesje niet te pakken gekregen, omdat hij natuurlijk weer schrok van mijn gegil en rende snel weg.
Ook hebben we veel tempels bezocht, heel erg indrukwekkend en wat oud moeten sommige wel niet zijn.
Vanuit Bali zijn we een paar dagen naar het eiland Nusa Lembongan gegaan. Dit ligt aan het oosten van Bali.
Een mooi eiland, met witte stranden en blauwe zee. Hier zie je voornamelijk weel surfers en mensen
die komen om te duiken en te snorkelen. Maar ook mensen die alle toerisme in Bali willen ontwijken
en een paar dagen rust willen hebben.

We zijn nu weer terug in Sanur, om ons voor te bereiden voor onze trip naar Ambon. Eindelijk
gaan we dan naar Ambon, we hebben er lang opgewacht en ik heb er zin in om iedereen weer te zien.
Eindelijk kan ik gewoon Moluks praten en hoef ik niet na te denken dat ik geen sing kan zeggen maar tidak.
(Moluks heeft weer andere woorden dan Javaans) Eindelijk kan ik ook iedereen verstaan en hoef ik
niet veel na te denken wat er nu gezegd wordt. Niemand in Ambon weet dat wij komen. Behalve onze nicht
Ingrid uit Surabaya. Zij is toevallig nu ook op Ambon. Omdat we haar opzochten in Surabaya,
heeft familie uit Ambon haar lastig gevallen om te vragen of wij ook langskomen in Ambon. We hebben haar
gezegd dat ze maar moet doen alsof ze niets weet. Maar ondertussen regelt ze wel vervoer en slaapplaatsen.
Zij gaat ons ook ophalen van
het vliegveld en voor iedereen zal het een verassing zijn als wij opeens voor de deur staan.
Ik ben benieuwd hoe de reacties zullen zijn. Ik heb er zin in.

Na Ambon gaan we terug naar Jakarta. Ema reist verder naar Thailand, Koh Samui, om Maria op te
zoeken en ik blijf nog ff in Indonesie. Wat mn plan daarna is moet ik nog ff zien. Dus ik hou
jullie op de hoogte.

Voor iedereen nog EEN GELUKKIG NIEUW JAAR, ik wens jullie veel geluk, liefde en veel moois toe in het nieuwe
jaar 2010. Ik zeg tot snel maar weer de volgende keer zal er niet zoveel tijd tussen zitten, ga ik proberen altans.

Tot snel!!! XOXO