Life in Sydney

Ben al enige tijd in Sydney en ik vind het geweldig hier. Ik hou van Sydney, van de stad, een echte wereldstad, van de bezienswaardigheden, een ijsje eten bij Darling Harbour, gewoon ff lekker zitten bij
Cirular Quay en The Opera House en Harbour Bridge als uitzicht hebben, genieten van de zon, gewoon een boek in de park lezen, gewoon lopen door de stad maakt me al blij. Jullie kunnen dus wel voorstellen hoe leuk en
geweldig ik het hier vind. Met de bus naar de stad is zelfs leuk, want dan ga je met de bus over de Harbour Bridge
en kan je de stad van verte al zien. Maar natuurlijk moet er ook gewerkt worden....jaja ik hou hier niet alleen maar
'vakantie'. Anyway ik ben blij dat ik Brisbane verlaten heb!

Ik zal eens wat vertellen over een dag als au pair. Ik heb alle geluk in de wereld gekregen, want mijn au pair kids kunnen al om 5.30 in de ochtend wakker zijn. Ja je leest het goed. En met een beetje geluk is het 6.00 uur in de ochtend. En dan is het niet rustig wakker worden, nee, er wordt hard op mijn deur geklopt en
en de kids springen bij me in bed.....HELLO AND GOODMORNING! Dat was in het begin, nu proberen we dat de kids aan te leren dat ze pas uit bed mogen als iemand ze komt halen.....wiehoe, dat is dus pas om 6 uur als het dus mijn ochtend is. Misschien wel ff handig als ik wat over de au pair familie zelf vertel. De familie bestaat uit een vader, Richard, en een
moeder, Kirsten, (beide midden veertig) en samen hebben zij twee zoontjes. De oudste genaamd Wilson, leeftijd net 6 en de jongste Saxton, leeftijd 3 (januari). Beide kunnen echt lief en gehoorzaam zijn maar net als alle andere kinderen kunnen ze ook heel goed het tegenovergestelde zijn. Richard en Kirsten zijn personal trainers voor het joggen. Doordat zij
personal trainers zijn leven zij en de kinderen ook heel erg gezond. Zo gebruiken zij geen olie als ze gaan koken (non stiky pans),
is bijna 80% wat in hun voorraad kast en koelkast zit organisch, wordt er geen toetjes gegeten, mogen te kinderen niet te
veel zuivel eten, niet te veel fruit en met het eten mag er het maar liefst maximaal mr twee keer worden opgeschep (anders eten de kids teveel)
en als tussendoortjes is of groente of fruit.Je kan je dus voorstellen dat ik chocolade heel erg mis!!
Richard en Kirsten zijn dus bijna elke ochtend vroeg de deur uit en vaak in de avond ook en dan kom ik in beeld, want dan moet er iemand zijn en klaar staan voor de kids.

Na lekker 'rustig' wakker te zijn geworden is het vaak eerst een wasje draaien. De jongens helpen me een handje mee en daarna is het tijd voor een onbijtje. Zelf samengestelde muesli met melk.Voor mij met yoghurt. Na het onbijtje is het de vaatwasser samen uitruimen, vaak moet ik altijd dreigen als ze me niet helpen dat ik dan de rest van de ochtend niet meer met ze speel. Dan zet ik de kids aan een spelletje en maak ik lunch voor ze en maak de rugtas klaar voor school of voor de creche. Ondertussen is het dan ook een wasje afhalen en hangen. Dan is het tijd voor de jongens om zich om te kleden,
dit kunnen ze beide erg goed. De oudste heeft een uniform aan naar school. De jongste kan af en toe wel eens zeuren dat hij geen kleren heeft om aan te trekken, terwijl er een hele lade vol van is, dan hebben we het over een jongen
van drie, lijkt soms echt een meid,maar goed. Aankleden gaat dus ook niet altijd soepel, want jah spelen is toch veel leuker. Gelukkig helpt het
om tot drie te tellen en vaak weten de jongens dan wel hoe laat het is. Eenmaal aangekleed is tijd om de tanden te flossen (jah je leest het goed) en te poetsen. En dan, eindelijk, mogen ze dan met mij een spelletje spelen, want dat is toch
wel het leukste van alles. Dit doen we vaak tot een uur of acht, half negen, want dan is het tijd om naar de creche en naar school te gaan.
Op woensdag breng ik de jongens naar school/creche, alle andere dagen doen de ouders dat. Als de kids eenmaal de deur uit
zijn, dan is het mijn taak om de vuile vaat in
de vaatwasser te doen, stofzuigen en dat soort dingetjes, Afhankelijk wat voor een dag het is ben ik vaak tussen 9 en 11 uur klaar met werken in de ochtend.

Dan heb ik tot 4.00 uur de tijd om mijzelf te vermaken met iets. Vaak ben ik bezig of met werk zoeken, want ik heb ongeloofelijk veel vrije tijd, of ben ik aan het windowshoppen, want jah als au pair verdien je eenmaal niet zoveel dat je een kledingkast vol kan kopen of dat ik die paar killer heels kan kopen (het zijn er zoveel hier btw)
of ben ik ergens in de stad aan het genieten van het in Sydney zijn, geweldig he?. Dus mensen die mijn blog lezen, ken je mensen in Sydney, laat het ze weten, ik zoek een bijbaan en misschien kunnen zij wel niet helpen.

Rond vier uur is het dus tijd om de jongens weer te vermaken. Vaak zet ik ze dan voor de tv. Wat een uitkomst trouwens zeg de tv. Je zet het aan en er is stilte, stilte, stilte en ik kan lekker mn ding doen, zoals het avondeten maken. Vaak maak ik mr wat simpel, als het maar veel groente bevat. En gelukkig wordt het allemaal opgegeten. Ik heb de familie hier al kennis
laten maken met stampot en nasi goreng. Echte tafelmanieren kennen de jongens nog niet echt. De oudste wel, maar Wilson is soms zo moe, vervelend of wil graag aandacht, dat ik soms denk, dit kan echt niet. Maar jah, het tellen van 1 nr 3 bied dan weer een goede uitkomst of het dreigen van geen verhaaltje voor het slapen gaan, geweldig. Na het eten is het dan tijd voor een bad of een douche, tanden flossen en poetsen, pyjama aan en dan een verhaaltje in de
huiskamer, toilet bezoek, verhaaltje in de slaapkamer, weer een toiletbezoek, beide een luier aan, lekker knuffelen, ondertussen is het dan al 19.30 en is het echt tijd om de oogjes dicht te doen en te gaan slapen. Morgen weer een vroege dag!

Kirsten en Richard zijn lieve mensen en ik heb alle privacy in het huis, ik kan gewoon lekker mn ding doen en ik wordt niet behandeld als een slaaf, die alleen maar aan het huishouden of schoonmaken is, wat helaas in sommige families wel gebeurd. Hier heeft au pair een ander betekenis. Ik ben echt een onderdeel van de familie en zo wordt ik ook behandeld. (behalve dat ik niet met alle familie uitjes mee mag, mr dat vind ik niet erg) Wat dat betreft heb ik een goede keuze gemaakt om voor deze familie te kiezen en te 'werken'.

Verder ben ik mn draai nog aan het vinden hier in Sydney. Ik heb zoveel vrije tijd, vergeleken met andere au pairs, dat ik soms niet weet wat ik moet doen. Ik bedoel er is genoeg te doen hier in Sydney maar ik heb er niet altijd het geld
voor om wat te doen.Daarom dat ik op zoek ben naar een bijbaantje voor in mn vrije tijd. Verder spreek ik soms af met mensen die ik ontmoet heb in Stanhorpe en die ook verblijven in Sydney, altijd gezellig en probeer ik vrienden te
zoeken en te maken waar ik leuke dingen meekan doen en die in het zelfde schuitje zitten als mij, niet veel geld willen en kunnen uitgeven. Ik probeer zo nu en dan met andere au pair meiden af te spreken mr wil dit het liefst zo min mogelijk doen,de meeste meisjes zijn nog niet eens begin twintig! Geen behoefte aan!

Twee weken geleden heb ik bezoek uit Nederland mogen ontvangen. Mijn neef Marco en zijn verloofde Devina (toen nog zijn vriendin) zijn mij op komen zoeken in Sydney (zijn is Australische btw). Het was raar om hem weer te zien, maar meer omdat je niet in Nederland ben. Ook raar om Nederlands te spreken met iemand anders dan je vader, moeder of zussen. Maar het heeft me goed gedaan en heb een leuke tijd met hem gehad, het was vooral veel bijkletsen over van alles. Marco heeft ook wat lekkers voor mij vanuit Nederland meegenomen, lekkere pure hagelslag van De Ruijter (de beste) en mini stroopwafels, die ik in twee dagen op heb gegegten, zo lekker waren die. Ondertussen is mijn hagelslag ook op Dus bij deze Papa ani
en Tante Mimi nogmaals bedankt voor het lekkers. En mama, Borah, Leila en Ema voor de rest, jullie weten zelf wel wat ik bedoel.

Verder heb ik ook als vrijwilliger meegholpen tijdens de Australische Fashion Week hier in Sydney, twee weken geleden. In een woOrd GEWELDIG. Heel toevallig kwam ik op hun site terecht terwijl ik aan het surfen was op het internet, zoekend naar een baan. Ik zag dus dat je je als vrijwilliger kon aanmelden en ik dacht, waarom niet. Ik was net op tijd met het aanmelden, drie dagen voor sluitingstijd. Na de sluitingsdatum kreeg ik een email van ze binnen dat ze mijn aanvraag hadden ontvangen en dat
ik binnen 10 werkdagen iets te horen zou krijgen of ik wel of niet mocht meehelpen. Maar binnen 10 werkdagen kreeg ik niets te horen en had dus de hoop al opgegeven dat ik niet meer mocht meehelpen. Drie weken geleden kreeg ik dus in een keer een mailtje dat ze onder andere mij hadden uitgekozen om te helpen tijdens de Fashion week. Hoe geweldig is dit dan! Super super vet! Ik heb in totaal 1,5 dag meegeholpen. De eerste show was ook de beste, dat was namelijk die van Alex Perry. Ik heb tijdens
deze show de modellen meegeholpen met aankleden en om een setje te verwisselen. Niet veel spannends voor de vrouwen onder ons!
Maar het is leuk om te zien hoe alles backstage gaat, eigenlijk zoals je het ook op tv ziet. Haar stylisten, make-up artiesten, fotografen, journalisten en allemaal gaat het om de modellen en Alex Perry. En dan eindelijk begint de show bijna en is het tijd om je model aan te kleden, is het wachten tot ze de
catwalk op mag, wachten tot ze terug komt en dan zo snel mogelijk de eerste outfit uittrekken en het volgende outfit aantrekken, zonder dat je de make-up en haar verpest! En dat eigenlijk, is alles wat ik heb moeten doen, niet echt veel dus. Na de show is het dus opruimen, alle kleding in plastic zakken en je taak zit erop en is het weer richting huis. Maar ow zo leuk om mee te maken,
mooie jurken aan te raken, allemaal bekende modellen te zien (wat ik achteraf pas wist) en een zelf samengestelde goody bag mee
nr huis meenemen!
En voor de vrouwen onder ons.....niemand is perfect. Zelfs de modellen die ik heb gezien niet en dat zijn er heel veel. Sommige modellen
hebben echt een pedicure nodig, ik heb modellen gezien met cellulitus, ik heb modellen gezien met striemen, ik heb ze zelfs gezien met een klein zwembandje en modellen met puistjes (jah make-up doet echt wonderen). Ze lijken perfect mr dat zijn ze niet, geloof mij mr, ik heb het allemaal van dicht bij mogen zien.


Tot zover mr weer over mijn leventje in Sydney, het stelt niet veel voor, mr nu weten jullie wat ik allemaal uit spook aan de andere kant van de wereld, niet veel bijzonders dus. Ik zeg tot snel mr weer

XOXO

Back Down Under

Hier ben ik weer, om jullie een update te geven over mijn leventje aan de andere kant van de wereld. Al gebeurd er niet veel spannends!
Zit al vanaf begin februari in Brisbane en het voelt goed om weer terug in Australie te zijn. Wel heel raar en wennen na 2,5 maand in Indonesie te zijn geweest. Want jah het sort of echte leven begint weer, want niemand meer die lekkere eten en hapjes voor me klaar maakt en niemand meer die me kleren voor me wast. Het is wennen, maarjah wat moet ik anders. Ondertussen ben ik het al gewend en kook en was ik zelf.

Nu zullen jullie wel denken , nog steeds in Australie??? Jah nog steeds. Ik vind het hier zo leuk, dat ik besloten heb om na Indonesie terug te keren en hier nog ff wat langer te blijven. Dat ging natuurlijk niet zo maar. Omdat ik vorig jaar 3 maanden op een boederij heb gewerkt (seizoenswerk), appelbomen knippen en appels inpakken, was het voor mij mogelijk om mij 1e visa met nog eens 12 maanden te verlengen. Dat heb ik dus gedaan. Ik heb vorige maand mijn aanvraag ingediend en heb begin deze maand te horen gekregen dat mijn aanvraag is goedgekeurd en mijn visa is verlengd met nog eens 12 maanden. Ik kan dus tot 20 maart 2011 in Australie verblijven als ik wil. Of ik dat ook ga doen is nog maar de vraag!
Ik verblijf op dit moment bij een vriendin thuis in Brisbane. Tijdens mijn boederij werk in Stanthorpe heb ik een Engels meisje, Amy genaamd, leren kennen die nu met haar vriend in Brisbane woont. Zij heeft me toen aangeboden dat ik als ik van Indonesie terug kwam wel bij haar kon chrashen en bij haar kon blijven zolang het nodig was. Zo doende verblijf ik in haar huisje. Ben wel echt super blij dat ik bij Amy thuis mag verblijven. Ik leef gewoon in een echte schoon huis, heb een eigen kamer, hoef geen keuken met tientallen backpackers te delen en heb een badkamer helemaal voor mezelf.

Ik ben de afgelopen tijd dus erg druk bezig geweest mer werk zoeken. En ik kan je zeggen het valt vies tegen. En ik weet niet of het te maken heeft dat ik een Work and Holiday Visa heb of dat ik gewoon niet goed genoeg ben. Ik weet wel dat als verkoopster zijnde, het werk hier in Australie veel serieuzer is dan in Nederland, ben ik achtergekomen nadat ik ff mocht meedraaien in een schoenenwinkel. Want ik weet dat ik in Nederland al 10 x aangenomen zou zijn als verkoopster (sorry wil niet opscheppen over mezelf) en hier in Australie zegt men dat ik niet goed genoeg ben. Daar sta ik soms van te kijken. Als het op een gegeven moment allemaal niet wil lukken, dan ga je maar reageren op alles wat je denk dat je dat wel kan doen, van administratie tot schoonmaakster en van kamermeisje tot in de foodcourt. En zelf mr au pair. Het laatste is dus dan gelukt. Eindelijk een vooruitzicht. Ik ga begin april richting Sydney waar ik als au pair ga werken. Het is niet de baan die ik wil, maar ik heb zo iets, moet iets doen om geld binnen te krijgen om straks weer verder te kunnen reizen. Ik ga bij een gezin wonen met twee kinderen, 2 jongens met de leeftijd van 3 en 6 jaar. Vind het erg spanned maar heb er wel zin in. Helemaal om in Sydney te wonen. Want Sydney is toch eingenlijk wel de stad waar ik wil zijn en niet Brisbane.

Voor de mensen die geen facebook en hyves hebben, ga binnenkort mijn foto's updaten voor jullie, dan hebben jullie er ook een beeld bij van wat ik allemaal gezien en gedaan heb.

Geen lang verhaal dit keer, misschien de volgende keer.

Tot snel! XOXO

Ambon Manise

Ambon Ambon....Mijn eiland, je wordt er zo blij en gelukkig van als Ambon al vanuit het vliegtuig te zien is. Enthousiasme en opwinding voel je door je lichaam en je gezicht heeft de breedste glimlach. Dan landt je en zet je voet op bodem en je voelt je als een van de gelukkigste mensen op de wereld en je denk....eindelijk ben ik weer in Ambon, mijn eiland!

Lekker eten, veel gezelligheid, veel lachen en veel familie. Het was een verrassing voor iedereen van familie dat Ema en ik kwamen en iedereen was verrast ook. Onze nicht Ingrid heeft ons van de airport opgehaald. Het is ongeveer een uurtje rijden naar Amahusu, het dorp, waar de familie van mijn oma, van mijn moeders kant woont en waar we bleven slapen. Iedereen was verbaasd om ons te zien. Het meest verbaasde en verraste was toch wel mn zwangere nicht Nova. Ze hoorde me stem en begon te springen met haar 8,5 maanden zwangere buik en haar geluk kon niet op. Wat is het leuk om iedereen na vier jaar te zien en wat een gezelligheid en gelach heerst er altijd in Amahusu. Ook hier in Amahusu is de familie lief, aardig en hebben zij het beste voor ons voor. Waar we heen willen, kunnen we heen, wat we willen zien, kunnen we zien en wat we willen eten krijgen we ook. Heerlijk!

Na aankomst was het dus niet rusten, maar gelijk langs iedereen gaan, wat drinken en volgepropt worden met hapjes. Tjah je bent nu eenmaal op Ambon. En dat betekent eten eten eten  Na een lange nachtrust, want op een gegeven moment ga je de moeheid wel voelen, zijn we de volgende dag Ambon Kota (Ambon Stad) ingegaan, samen met onze nichten. Het valt me op dat sommige straten heel schoon wordt gehouden en sommige delen van de stad gewoon echt vies zijn. Zoals overal in Indonesie, kan het ook hier in de stad behoorlijk stinken. Komt door de open riool en door al het afval wat men gewoon op straat gooit. Soms zijn er gewoon plekken in de stad waar ik niet wil lopen, zo vies dat het er is. Dan heb ik het over de bus terminal en de mardika markt. Ik ben niet vies van alles, maar dit gaat me
echt te ver. Stank en veel afval bij elkaar, mensen die me kennen weten dan wel dat het er dan erg aan toe en ook echt vies is. Na een bezoek aan de kapper, jah mn haar had echt weer een model nodig en de kapper heeft er best veel vanaf geknipt, zijn we wat gaan drinken en ijs gaan eten. Nog altijd bent ik verbaasd en verrast om de rare en gekke combinaties die men hier maakt en eet (heel indonesie). Ik eet en drink alles wat me bekend voor komt en waarvan ik weet wat het is. Dus manga jus, maar ook omdat het lekker is en in Europa is het niet te krijgen en als het te krijgen is, is het lang niet zo lekker als
op Ambon. Cendy, mijn nicht, had zin in Es Katjang Mera. Dit is dus gewoon koude bruine bonen met geschaafde ijs erop. Met andere woorden je eet gewoon koude bruine bonen soep. Grappig toch, maar mij zie je het niet eten

Op heel Ambon heeft men nu ook heel veel last van stroomuitval. Ik bedoel dan niet af en toe maar meer dan 1 keer dagelijks. Dit komt omdat de algemene generator niet meer helemaal 100% doet en dus niet heel Ambon tegelijke tijd van stroom kan voorzien. Dus het gaat elke dag zo van, nu krijgt dit gedeelte van Ambon stroom en dat gedeelte niet. Nu is het tijd om te switchen en nu krijgt het andere gedeelte van Ambon stroom en dit gedeelte weer niet. En het is elke dag een verrassing wanneer je stroom hebt. Dit kon dus 'snachts zijn en de middag maar ook de ochtend en de avond. Heel irritant kan ik je zeggen. En jah als het avond is en de stroom valt uit, dan is het ook echt pikke donker, een zaklamp is dan ook echt handig. En geen stroom betekent soms ook geen tv. Dan is het echt killing time en bedenken wat je dan gaat doen, vaak is het dan gezellig bij elkaar zitten, thee drinken en jezelf volpropen met hapjes of gewoon lekker slapen want jah wat moet je anders.

Verder heb ik deze keer ook meer van Ambon gezien dan de vorige keer, maar ook andere dingen. We bleven deze keer natuurlijk ook wat langer, dus ook meer tijd om iets te doen en om dingen te zien.

We hebben nu ook gezien hoe Sopi wordt gemaakt en natuurlijk hebben we er ook van geproefd. Ik vind er niets lekkers aan. We zijn naar Kusu2 gegaan waar oom Jan woont en waar sopi wordt gemaakt. Sopi is dus alcohol dat men zelf maakt van een bepaald soort boom. Er zit zoveel alcohol in dat men niet eens weet hoeveel procent alcohol erin zit. Onze nicht Anna uit Jakarta vroeg erom en voor ons geen probleem om dit te halen, want dan zien we ook nog eens wat. Kusu2 is een kampong wat in de bergen ligt, als je van Ambon Kota de bergen in rijdt, en als je eenmaal bij het huis van oom Jan bent, dan is het uitzicht mooi, mooi, mooi. Boven op een berg, een paar huizen maar, veel groen en een uitzicht over Ambon Kota en de baai. Heel rustgevend, geen drukke verkeer en alleen de natuur die je hoort. Als je nog ff verder de naar boven loopt, kom je een hutje tegen waar men dus sopi maakt..... bijna pure alcohol met andere woorden.

We hebben ook een familie picknick gehad. 4 gezinnen(opa/oma,kinderen met aanhang en kleinkinderen) en wij. Wat een gezelligheid was dit. En wat lief dat iedereen dit voor ons wilde doen. Er was een grote bus gehuurd waar we met zn allen in konden, en op daar gingen we dan naar Liang, waar we op het strand gingen picknicken. Elk gezin had wat klaargemaakt. Dat alles bijelkaar was dus een lekkere maaltijd. Voor mij was de keuze niet moeilijk en ik heb mn buik rond gegeten met Kohu2 en kasbi. Hmmmm lekker, al zit je vol, toch denk je, nog een beetje. Want jah, wanneer eet je weer lekkere kohu2. Daar kan ik lang op wachten. Na het eten lekker zwemmen en met de prauw het water op. Wat is het strand en de zee hier mooi. Het strand is mooi wit en het water is mooi blauw en in de verte zie je dan het eiland Seram. Een paar dolfijnen en het plaatje is compleet.

We zijn een middagje naar Seri geweest, met de bedoeling om het water op te gaan met de boot, maar omdat het hard waaide en regende zijn we lekker langs het strand gaan wandelen en de rotsen op in Seri. Genieten van het mooie natuur en schelpen zoeken op het strand. Wat is de zee krachtig als het zo hard waait. Het is mooi om te zien. Na de wandeling zijn we nog naar Namalatu geweest en hebben we daar roejak, pisang goreng en kasbi goreng op. Lekker, na zo’n wandeling.

Ook zijn we eindelijk naar onze eigen Kampong geweest, Hative Besar. Met de boot zijn we naar de andere kant van de baai gegaan. Eenmaal aangekomen in Poka, is het niet meer ver naar Hative Besar. Het grappige op Ambon is, als je iemand zoekt in een Kampong, dat je er gewoon heen kan rijden, ff rond vraagt naar de persoon naar wie je op zoek ben en niet veel later heb je die persoon gevonden. Iedereen kent iedereen.

Verder zijn we ook naar Santai Beach en Natsepa Beach geweest. Hebben we een warm water bron in Tulehu bezocht en daar onze voetjes in laten baden. Hebben we veel rondgereden, gewoon lekker in de auto zitten en je raampje uit te kijken. Wat een mooie uitzichten heeft Ambon. En soms is het uitzicht precies zo, zoals alle opa’s en oma’s vertellen en wordt je toch wel een beetje emotioneel.

Ook zijn we naar het eiland Saparua geweest, samen met Ingrid en haar vriendin tante Tjie. 'S ochtends heen met de boot vanaf Tulehu (Ambon) en dan 45 minuten later ben je op Saparua. Als je aankomt op Saparua dan heb je aan de linkerkant van de steiger het dorp Porto en aan de rechterkant het dorp Haria. Wat veel ojeks (scooter taxi) en busjes staan er om de mensen van de boot op te wachten om te vervoeren. En iedereen doet zn best om maar mensen te vervoeren. Blijft grappig om te zien, want voor ons zijn alle ojeks en busjes het zelfde. Maar de mensen hoor je schreeuwen; dit busje, dit busje, dit busje is beter hahaha. Na wat gerust en gegeten te hebben bij een tante die in Saparua Kota woont, hier bleven we ook overnachten, heb je weer genoeg energie om de hele dag op pad te gaan. Op Saparua heb je behalve de busjes (een soort openbaar vervoer) verder geen auto's die er rondrijden. Alles wordt dus gedaan met de scooter. Dus zo gingen wij ook op pad, met de ojek. Vanaf Saparua Kota zijn we nr Noltoh gegaan (van zuid naar noord) En van Noloth naar Ouw (zuid-oost) En van Ouw weer terug nr Saparua Kota. Wat is het eiland mooi, blauwe zee, witte stranden, veel groen en niet veel afval. En de zon scheen ook, dus dan is alles nog mooier.
We hebben mooie stranden bezocht, veel dorpen gezien, een warm waterbron, een grote en een kleine. De kleine warm waterbron, daar kan je lekker je voeten in badden. Maar de grote is zo heet, dat dat niet gaat, tenzij je sate kaki wil We hebben de Indonesische en de Nederlandse fort van de oorlog tijd bezocht. En aan het eind van de dag nog lekker gezommen aan een mooie strand bij benteng Duurstede. Zwemmen doet men hier in de Molukken zo laat mogelijk, als de zon bijna weg is. Dan is de kans dat je heel bruin wordt namelijk kleiner. Jaja, een witte huid is hier nog altijd het ideaal beeld. Men vind dan ook dat ik veel te bruin. Een mooie zonsondergang sloot de dag af. Wat me erg opviel hier op Saparua was dat er best wat blanke toeristen zijn. Ik weet niet maar het blijft grappig om te zien, blanke toeristen.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om gelijk naar de markt te gaan (lekker kering nog wel, kan je voorstellen, ik gelijk na het opstaan de markt op hihihi) om inkopen te doen, voor de mensen in NL en voor onszelf. Wat is de markt schoon als je die vergelijkt met die van Ambon Kota en het is leuk om er te lopen. Er wordt van alles verkocht, sagu, sagumeel, kanarie, verse groente, bruine suiker en nog veel meer lekkers. Weer terug, was het snel ontbijten en douchen, spullen inpakken en weer richting Porto/Haria te gaan om de boot weer terug te nemen nr Tulehu, Ambon. Dag Saparua, wat ben je mooi.

Ambon is een mooi eiland, maar dat vind ik waarschijnlijk omdat het mijn eiland is. Er is veel moois te zien. Je hebt er mooi stranden, veel groen en het eiland is rijk aan specerijen, groenten en fruit.
Tergelijke tijd vind ik Ambon stad, het vieste wat ik ooit gezien heb. Er ligt zoveel afval, men onderhoudt niet veel, het stinkt en liefst loopt je er niet rond. Hoe raar kan het zijn, dat een eiland twee gezichten heeft, mooi en vies tegelijke tijd. Hoe verder je van de stad vandaan bent, hoe schoner het eruit ziet en hoe mooier het eiland wordt.
Buiten dit, blijf ik van mijn eiland houden en kom ik er graag weer terug, wanneer dat zal zijn mag Joost weten. Een ding weet ik wel Ambon zie ook een keer weer terug.

Tot snel allemaal, snel weer een update van mij

XOXO

Azie

Azie

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb, maar dat komt omdat ik gewoon geen
tijd vrij kan maken om ff iets te schrijven. En als ik tijd heb dan wil ik graag slapen.
Dat heb je met het warme weer.
Dus bij deze probeer ik nu een extra lang verhaaltje voor jullie te schrijven. Zodat jullie
extra lang mee kunnen genieten.

Mijn Aziatische avontuur is nu alweer zo'n 1,5 maand bezig en het is altijd wel weer leuk
om in Azie te zijn. Hoe mensen hier zo anders leven dan de Westerse leven, hoe creatief
die Aziaten wel niet kunnen zijn, hoe belangrijk je uiterlijk wel niet is (als je haar en
make-up maar goed zit, vooral in de winkels, hier in Azie is het niet klant is koning, nee
je zoekt het maar zelf uit als klant zijnde) en hoe simpel leven eigenlijk wel niet kan
zijn. Verschil tussen rijkdom en armoede is groot en op straat proberen ze je van alles aan te smeren.
Alles om maar iets te verkopen en een beetje geld te verdienen.

Het Azie gebeuren is allemaal begonnen in Thailand, op het eiland KOh Samui, waar Maria tegenwoordig woont.
Na 9 maanden lang mijn vriendinnetje Maria niet gezien te hebben, konden we elkaar weer lekker knuffelen.
Maria was de eerste liefhebbende die ik na 9 maanden voor het eerst weer zag. En het rare
was dat het gewoon lekker als vanouds voelde en het net leek of we elkaar de dag ervoor
nog gezien hadden. Eindelijk kon ik dan ook kennis maken met haar ooo zo lieve
hondje Gimzo. Wat een scheetje is het en ze kan je zo zielig aan kijken.
Eindelijk ook een tijd voor mij om gewoon normaal te eten. Geen simpele noodle soep meer,
geen simpele pasta meer, geen ff in elkaar gemaakte nasi goreng meer, geen diepvries groenten meer
maar gewoon echt,lekker, normaal eten. Dat is zoo lekker. Van thais tot lekkere
friet, heerlijk.
Eindelijk kon ik douchen en me afdrogen met een echte handdoek en niet zo'n stomme
sporthandoek. Eindelijk kon ik slapen in een echt huis en t.v kijken vanaf een bank. Ff
geen backpacker zijn en het voelde goed.
Een week later is Reina, het andere vriendinnetje overgekomen naar Koh Samui en pinda
trio was weer als vanouds compleet. Heerlijk met z'n drieen lekker chillen, op het strand
liggen en scooter rijden. Scooter rijden is trouwens wel iets wat ik heel erg mis. Het
is zo leuk en je wordt er lekker bruin van (gratis en snel een kleur).
Ik heb veel mooie stranden bezocht, en ben naar tempels en vechtsport gala's geweest.
Zo'n gala is best leuk, vooral als degene voor wie je bent wint.
Het regenseizoen is ook in Thailand bezig en voor je het weet regent het de hele dag
of belandt je tijdens het scooter rijden in een tropisch regenbui.
Het nachtleven is ooo zo leuk in Samui. Barmeisjes die zich zelf proberen te verkopen en aandacht
proberen te trekken van elke man die langsloopt. Barmeisjes die denken dat ze heel goed
kunnen dansen, mr eigenlijk ziet het er niet uit en is het lachwekkend. Maar toch zielig
om jezelf te verkopen om te overleven.
Het dansen is uit de maat en bewegingen die ze maken, ik kan het niet omschrijven. Zoals Robbie,
vriend van Maria, zegt, ze hebben MTV gekeken en proberen dat dan na te doen. Nou ik zeg,
blijf langer voor de t.v zitten en bekijk de videoclips eens heel goed.
Ook lopen er meiden rondt, die geen meiden zijn. Kijk je goed, dan zijn het mannen
verkleed als vrouw. Ik moet eerlijk zeggen, sommige zien er verdomd goed uit.
Mooie benen en een slank figuurtje. Maar bekijk je de handen, dan weet je dat het een man is.

De tijd met mn vriendinnen heeft me goed gedaan, vooral omdat je ze zo'n lange tijd niet
gezien heb. Afscheid nemen is dan ook moeilijk. Je weet dat je elkaar weer gaat zien.
Maar de vraag wanneer je elkaar weer gaat zien, dat maakt het moeilijk. En zo gaat dat de
hele tijd sinds ik in Azie ben. Want jah na Thailand kwam Indonesie, hoppen van familie
nr familie, afscheid nemen met de vraag, wanneer en of je elkaar ooit weer terug ziet.

Toen was het tijd om nr Jakarta te vliegen. Eindelijk zie ik mn nicht Anna en mn zusje Ema
weer. Ook hier bij het weerzien, voelt het net alsof ik ze gister nog gezien heb, terwijl
maanden en een aantal jaar tussen heeft gezeten.
Jakarta, Jakarta, Jarkarta. Ik zou er niet kunnen wonen, dus respect voor Anna. Zo druk de
verkeer, altijd sta je in de file, scooters die als gekken rondrijden, verkeerlichten
die er maar voor de sier staan, mensen die niet auto kunnen rijden, mensen die voor
Nl doen onbeschoft zijn (dit alles is trouwens
in heel Indonesie, mr Jakarta is het tien keer zo erg).
Maar Jakarta heeft ook zn leuke kanten hoor. Shop till you drop (geldt helaas niet voor mij,
tegenwoordig doe ik alleen
maar aan window shoppen). Zoveel shopping malls in Jakarta, niet normaal. Voor ieder is er
wel wat wils. Van Gucci tot Prada, tot 1 euro shirtjes, die eigenlijk best leuk zijn.
Zo heb ik ook een nieuwe bril gekocht voor mr 70 euro. Een echte GUESS bril en binnen een uur
klaar. Geweldig toch. Dit vind je in NL niet hoor. (en australie trouwens ook niet)
Het rare van zo'n shopping mall is, dat als je binnenkomt, dan lijkt het net niet of je
in Indonesie ben. (behalve dan dat je alleen mr Aziaten ziet) Geen file's, geen verschil
tussen rijk en arm, mr lekker als de Westerse wereld, tot je weer nr buiten gaat, de hitte
weer voelt en al het verkeer weer ziet, dan besef je weer dat je in Indonesie ben.

Na Jakarta stond Semarang op het lijstje. Leuk, ik heb er zin in, om de liefste familie
weer te zien. Met de trein vanuit Jakarta, een acht uur lange trip, op naar Semarang.
Ik had mijn lieve oma Poel al opgebeld dat ik kwam, mr niemand wist dat ik Ema mee nam.
Dus voor iedereen was het een verassing. Wat was het leuk om iedereen na 4 jaar weer
te zien. En wat kan er in vier jaar tijd veel veranderen. Zo deden we vier jaar geleden
alles met de scooter, nu is er een auto. Is de ene neef getrouwd, heb ik er een neefje bij
en is er een ander neefje op komst. Mn nicht die tegenwoording niet meer in Semarang
woont mr is verhuisd nr Kalimanten. En zo heeft oma Poel haar eigen hondje. En zo gaan we
individueel verder met onze eigen
leventje. En oma Poel is nog meer gekrompen, altans dat lijkt zo.
Ook hier in Semarang is het verkeer chaos. Mr gelukkig heb ik neven, die goed kunnen rijden,
voor Indonesische begrippen. Waarvoor heb je verkeersregels nodig, als niemand zich er aan
houdt, al hoewel dat in Indonesie niet bestaat, dus iedereen bepaalt zn eigen regels. Dat
houdt in het kort in, zo snel mogelijk rijden, omhoog met die snelheid, want dat is leuk.
Hoe sneller, hoe beter. En alles wat in je weg staat ontwijken. Dus lekker links en rechts
inhalen. Lukt dat niet, dan toeter je zo vaak mogelijk, zodat de andere auto aan de kant
gaat. Het is dus gassen, remmen en niet vergeten toeteren en als het verkeer dan ff tegenzit,
lekker schelden, want jah jij bent degene die het toch altijd beter weet. Je kan je dus
voorstellen, dat ik als een schijtbak achter in de auto heb gezeten, soms hield ik echt
mn hart vast. Warm dat ik het soms had, terwijl je in de airco zit, misselijk dat ik soms
werd, van het gassen en dan het heel hard remmen. Maar ach, wat wil je eraan doen, je kan
er niets aan doen en na een dag ben je er aangewend en stap je de auto weer in, met de gedachte
wat voor rit het nu gaat worden.
Verder zijn we vanuit Semarang nr de Borobudur, Prambanan (beiden tempels) en Yogja geweest. Wat is de Borobudur
indrukwekkend en groot. Altijd op foto's en plaatjes gezien en nu eindelijk ben ik er
dan zelf. En hebben we oma Poel's 84 verjaardag gevierd.
Ook is het leuk om in Semarang te zijn, omdat Tante Jure altijd vraagt wat we willen eten.
Dus eigenlijk wat ik wil eten, dan wordt het ook gemaakt. Van bruine bonen soep tot soto en
van ikan bakar tot ajam goreng. Heerlijk! Verder hebben we ook veel buiten de deur gegeten,
en jah ook bij kraampjes, waarvan ik dacht, als ik straks mr geen buikpijn krijg. Ach, het
is er niet van gekomen en ik leef nog steeds. Lekker verse vis, martabak, kue bandung, katjang ijo,
en verse mango.
Ook hebben Leo, Nandi, mn neven hier, en Oom One ons geleerd te biljarten. Tis best
moeilijk, maar het lukt me aardig, moet ik eerlijk zeggen. Misschien nog ff oefenen en ik
kan iedereen verslaan hier hahahaha I wish

Na Semarang zijn we na veel delay, eindelijk dan in Pangkalan Bun, Kalimanten, aangekomen.
Tegenwoordig woont hier mn nicht Betty met haar gezinnetje. Betty heeft voor ons een jungle
tocht geregeld door de Tanjung Puting National Park, oftewel de jungle waar je de orang
utans kan bekijken.
Wat een verschil is Kalimanten met Java. Het is zo groen, het is zo schoon, het verkeer is
rustig, je staat niet in de file, stoplichten die echt werken, een plaatsje die niet overvol met mensen is
en het is hier nog veel
warmer, want Pangkalan Bun licht op de evenaar. Betty was zo blij om ons te zien. Ze kom
letterlijk niet wachten bij de deur en rende gewoon de aankomst hal binnen om ons een
dikke knuffel te geven. Edeline, mn nichtje is ook gegroeid zeg, het is echt een meisje van 10 jaar nu,
en eet veel. Veel meer als mij. Graag wil ze ook engels met ons praten, maar veel in het
engels weet ze niet. Het zijn de basis vragen en antwoorden, wat ze allemaal op school
geleerd heeft.
De jungle tocht was een geweldige ervaring. Eerst met een bootje (klotok) van Pangkalan Bun haven
naar Tanjung Puting. Het duurde 5 uur voor dat we onze eerste stop hadden bereikt. In
totaal maakten we 3 stops. Wow wat mooi is dit. Met een bootje op koffiewater en de jungle
aan beide zijden van de rivier. IK voel me net iemand van Discovery channel, want zo ziet
het er ook echt uit, net als op t.v. Ondertussen verteld de gids ook over de jungle en
de orang utangs. Over de goede dingen maar ook over de slechte dingen, die nota bena de mens,
de jungle aan doet. Tanjung Puting was voorheen zoveel groter en veel mooier denk ik ook.
Maar mensen zijn soms zo egoistisch en denken alleen maar aan zich zelf. Zo branden ze heel
veel jungle af, om er rijstvelden van te maken en om van een bepaald boom, olie te maken.
Vanuit het vliegtuig is dit goed te zien en je ziet grote delen van de jungle die gewoon zijn
plat platgelegd. Door brand of door te kappen.
Dit allemaal ten koste van de mooie jungle en de orang utang. Er zijn veel orang utans
omgekomen door dit alles. Ik denk zelf dat er voorheen er veel meer waren dan dat er nu zijn.
Daarom zijn er nu ook in de jungle kampen opgezet, om de
orang utangs op te vangen en te verzorgen. Veel van de orang utangs die in deze kampen leven
zijn hun moeder kwijtgeraakt, tijdens bosbranden en bomen kappen.
De kampen bezoeken was super. Elk orang utang is een individueel en hebben allemaal
een eigen gezichtsuitdrukking. Ze zijn sterk en snel. Het zijn mooie dieren om te zien.
Het zijn slimme beesten en je kan ze ook dingetjes aanleren.
Zo hebben we ook de Princes gezien, de orang utang die wereld beroemd is geworden, door haar
dingetjes aan te leren. (hebben jullie vast ooit wel op tv gezien)
Elk orang utang heeft zn eigen naam en luisteren vaak ook. Hoe geweldig. Moeders en baby
orang utangs wil je wel aanraken en van dicht bij bekijken. Maar de mannetjes niet.
Wow wat zijn die groot, ik pas er wel zes keer in geloof ik. 1 keer slaan en ik lig in het
ziekenhuis denk ik.
Verder heb ik ook gedoucht met heldere koffiewater, wat een ervaring is dit. Het is gewoon
schone water, alleen het heeft een kleur. En je hebt geen keus. Het is zo warm in de jungle,
en verkoeling is echt wel nodig. Met een emmertje schep je water vanuit de rivier
en gooi je het over je heen. Met de echte koffiewater, dus niet helder, kan je
niet mee douchen, want dit is wel echt vies water.
En hoe stom kan jezelf ook weleens soms niet zijn. Zo hebben we 'savonds gewandeld in de
jungle. En ik zeg gewoon ja, ik ga mee. Ik wil wel een lichtgevende paddestoel zien. Dat
was onze doel dus.
Als ik er nu aan denk, dan denk ik, hoe kom je erbij. Ook al is er een gids die
met je meeloopt. Stel je voor, midden in de jungle, pikdonker en alleen mr licht van de sterren, de maan
en je zaklampje. Het is uiteindelijk goed gekomen, maar ik was echt bang, zo donker,
en de omgeving is onbekend. En als je gaat nadenken wat voor een beestjes er wel niet
in de jungle leven, groot en klein, dan wordt je ook echt niet vrolijk. En het enige
wat je alleen maar kan denken is, IK WIL HIER WEG. Gelukkig kwam er een einde aan en ik
ik lekker slapen op de boot, om de volgende ochtend weer verder te gaan.
Verder heb ik ook heel iets magisch gezien, vuurvliegjes. Wow wat is dit mooi en zo veel
bijelkaar. Het is net een sprookje en je mondt valt ervan open. Hier kan ik wel uren naar kijken.

Volgende stop is Surabaya. Via Semarang zijn we van Pangkalan Bun nr Surabaya gegaan.
Terug in de o zo volle Java. Hier hebben we wederom weer bij familie geslapen. Zij hebben
ons meegenomen naar het platteland, Jombong, twee uur rijden van Surabaya, om een traditionele
javanse moslim bruiloft mee te maken. Een leuke ervaring, maar ik weet wel, zo wil ik niet
trouwen hoor. Geef mij mr een NL bruiloft met een Molukse feest. Het zijn zoveel stappen
die er gedaan moeten worden en elke stap moet je langzaam doen of overnieuw, want jah alles moet
natuurlijk vastgelegd worden op foto.
In Surabaya hebben we ook met onze nichten Ingrid en Fitri lekker scooter gereden. Nou lekker
is het niet, want als je geen doek voor je mond heb, dan wordt je gewoon vergast. Dus stel je
voor, in de hitte, ik met helm, een doek voor je neus en mond, een vest aan, achterop een scooter.
Ik doe het liever niet meer graag. Wat een verkeersdrukte in Surabaya. Niet normaal. Zoveel
scooters, zoveel auto's en jij zit er met je scooter ertussen in en je kan soms geen kant
op. Vreselijk, vreselijk, vreselijk. En als je het verkeer zo ziet, ga je je ook afvragen,
stel dat er ergens brand is, of ergens is er een ernstige ongeluk gebeurd. Hoe komt de
politie, brandweer of ambulance op de plaats van ongeval. Dat gaat nooit op tijd
lukken en alles staat vast. Het verkeer kan geen kant op,behalve naar voren. (je moet je
voorstellen als er twee rijstroken zijn dan maakt men hier in Indonesie er gewoon vier van, dus
een politie wagen kan er nooit door) Maar dan denk ik aan de ene kant, die Aziaten hier
zijn zo creatief, als er zoiets gebeurd, dan verzinnen ze er ter plekke wel wat op, toch?

Next destination Bunaken, Noord-Sulawesi (een eiland voor Manado). Lekker duiken hier.
Het schijnt hier goed te zijn dus ik ben benieuwd. En ja hoor, wow wat is het onderwater
wereld hier mooi. Veel steile koraalmuren en grote dingen, zoals zeeschildpaden (deze zijn
echt enorm groot, zo groot heb ik ze nog nooit gezien) en mensvriendelijk haaien. Maar ook
veel kleine dingetjes,zoals zeepaardjes en rare creaties zijn hier te zien. En hoe dichter je
bij Manado gaat duiken hoe meer afval je onderwater ziet. Zonde is dit. Indonesie is een mooi
land maar kan veel mooier zijn als men hier nou eens weet om tegaan met afval en het niet zomaar
ergens dumpt, in zee of op straat.
Bunaken is een klein eiland. Geen auto's alleen maar scooters.
Het eiland heeft aantal kleine dorpen en heeft veel duikresorts, tis dus echt een eiland om te
verblijven, om te duiken. Het is een mooi eiland met veel groen. Mensen zijn er supervriendelijk
en iedereen, als je in het dorp loopt, zegt dan ook hallo. Het eiland is het dupe van het niet
kunnen omgaan met afval van de mensen van Manado. Op het strand van het eiland, en vooral het westen,
zie je veel afval op het strand liggen, dat afkomt van Manado. Zonde, zonde, zonde. alles
kan zoveel mooier zijn.

En toen waren we in Makassar, een hele korte verblijf. Gelijk werden we onze nicht Chyntia en haar
man Ted overal meegenomen op sleeptouw. Eerst een verjaardag en de volgende dag naar het strand en
het centrum. 'S avonds hebben we een mooie zonsondergang bekeken in de haven van Makassar.
Het mooie van een zonsondergang is, dat het overal anders is en altijd weer anders mooi is.Zo ook
hier.

Daarna bracht het vliegtuig ons nr Bali. Eindelijk zon, zee en strand. Wat is het hier warm zeg.
We zitten in Sanur, veel grote
resorts en het is hier rustig als je Sanur vergelijkt met Kuta. We zijn ook een dag naar Kuta
geweest en wat een drukte. Vooral met kerst en oud en nieuw, gaan veel locals en veel Javanen naar
Kuta. En ze komen allemaal met de auto, omdat vluchten al vol zijn. Kan je voorstellen, dat je
helemaal vanuit Jakarta met de auto naar Bali komt. Kuta is dan ook propvol met auto's en je staat echt
letterlijk vast. Zoveel mensen op het strand en in de stad en het zijn allemaal locals en Javanen.
Aan de ene kant ben ik wel blij dat ik in Sanur zit, lekker rustig.
Mn nicht Magaretha was toevallig ook in Bali toen wij er waren. Met haar en haar man Jan hebben we
dan ook een aantal keer afgesproken. Wat voelde het goed, om iemand vanuit NL te zien.
Ik kon het dan ook niet laten om een traantje te laten.
Kerst en oud en nieuw was raar. Zeker omdat de zon schijnt en dat ben ik niet gewend, rond deze tijd van
het jaar. Maar vooral dat je niet thuis in Nederland ben en je hebt geen familie om je heen.
Ik heb thuis ook echt enorm gemist, maar jah wat wil je er aan doen. Je maakt het er beste maar van.
Bali, veel naar het strand gaan en als het regent, jah het is nog steeds het regenseizoen, zit je
vast in het hotel. Verder zijn we naar een barong dans optreden, Ubud en naar de Sacred Monkey Forest Sanctuary
geweest. Wat zijn die aapjes daar schattig en gierig. zelf ben ik aangevallen door een
aapje omdat die mn waterflesje wilde hebben. Ik heb natuurlijk alles bij elkaar gegild.
Hij kwam van achter mij en ik zag dus helemaal niets aangekomen. De aap heeft gelukkig
mijn waterflesje niet te pakken gekregen, omdat hij natuurlijk weer schrok van mijn gegil en rende snel weg.
Ook hebben we veel tempels bezocht, heel erg indrukwekkend en wat oud moeten sommige wel niet zijn.
Vanuit Bali zijn we een paar dagen naar het eiland Nusa Lembongan gegaan. Dit ligt aan het oosten van Bali.
Een mooi eiland, met witte stranden en blauwe zee. Hier zie je voornamelijk weel surfers en mensen
die komen om te duiken en te snorkelen. Maar ook mensen die alle toerisme in Bali willen ontwijken
en een paar dagen rust willen hebben.

We zijn nu weer terug in Sanur, om ons voor te bereiden voor onze trip naar Ambon. Eindelijk
gaan we dan naar Ambon, we hebben er lang opgewacht en ik heb er zin in om iedereen weer te zien.
Eindelijk kan ik gewoon Moluks praten en hoef ik niet na te denken dat ik geen sing kan zeggen maar tidak.
(Moluks heeft weer andere woorden dan Javaans) Eindelijk kan ik ook iedereen verstaan en hoef ik
niet veel na te denken wat er nu gezegd wordt. Niemand in Ambon weet dat wij komen. Behalve onze nicht
Ingrid uit Surabaya. Zij is toevallig nu ook op Ambon. Omdat we haar opzochten in Surabaya,
heeft familie uit Ambon haar lastig gevallen om te vragen of wij ook langskomen in Ambon. We hebben haar
gezegd dat ze maar moet doen alsof ze niets weet. Maar ondertussen regelt ze wel vervoer en slaapplaatsen.
Zij gaat ons ook ophalen van
het vliegveld en voor iedereen zal het een verassing zijn als wij opeens voor de deur staan.
Ik ben benieuwd hoe de reacties zullen zijn. Ik heb er zin in.

Na Ambon gaan we terug naar Jakarta. Ema reist verder naar Thailand, Koh Samui, om Maria op te
zoeken en ik blijf nog ff in Indonesie. Wat mn plan daarna is moet ik nog ff zien. Dus ik hou
jullie op de hoogte.

Voor iedereen nog EEN GELUKKIG NIEUW JAAR, ik wens jullie veel geluk, liefde en veel moois toe in het nieuwe
jaar 2010. Ik zeg tot snel maar weer de volgende keer zal er niet zoveel tijd tussen zitten, ga ik proberen altans.

Tot snel!!! XOXO

Azie

Azie

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb, maar dat komt omdat ik gewoon geen
tijd vrij kan maken om ff iets te schrijven. En als ik tijd heb dan wil ik graag slapen.
Dat heb je met het warme weer.
Dus bij deze probeer ik nu een extra lang verhaaltje voor jullie te schrijven. Zodat jullie
extra lang mee kunnen genieten.

Mijn Aziatische avontuur is nu alweer zo'n 1,5 maand bezig en het is altijd wel weer leuk
om in Azie te zijn. Hoe mensen hier zo anders leven dan de Westerse leven, hoe creatief
die Aziaten wel niet kunnen zijn, hoe belangrijk je uiterlijk wel niet is (als je haar en
make-up maar goed zit, vooral in de winkels, hier in Azie is het niet klant is koning, nee
je zoekt het maar zelf uit als klant zijnde) en hoe simpel leven eigenlijk wel niet kan
zijn. Verschil tussen rijkdom en armoede is groot en op straat proberen ze je van alles aan te smeren.
Alles om maar iets te verkopen en een beetje geld te verdienen.

Het Azie gebeuren is allemaal begonnen in Thailand, op het eiland KOh Samui, waar Maria tegenwoordig woont.
Na 9 maanden lang mijn vriendinnetje Maria niet gezien te hebben, konden we elkaar weer lekker knuffelen.
Maria was de eerste liefhebbende die ik na 9 maanden voor het eerst weer zag. En het rare
was dat het gewoon lekker als vanouds voelde en het net leek of we elkaar de dag ervoor
nog gezien hadden. Eindelijk kon ik dan ook kennis maken met haar ooo zo lieve
hondje Gimzo. Wat een scheetje is het en ze kan je zo zielig aan kijken.
Eindelijk ook een tijd voor mij om gewoon normaal te eten. Geen simpele noodle soep meer,
geen simpele pasta meer, geen ff in elkaar gemaakte nasi goreng meer, geen diepvries groenten meer
maar gewoon echt,lekker, normaal eten. Dat is zoo lekker. Van thais tot lekkere
friet, heerlijk.
Eindelijk kon ik douchen en me afdrogen met een echte handdoek en niet zo'n stomme
sporthandoek. Eindelijk kon ik slapen in een echt huis en t.v kijken vanaf een bank. Ff
geen backpacker zijn en het voelde goed.
Een week later is Reina, het andere vriendinnetje overgekomen naar Koh Samui en pinda
trio was weer als vanouds compleet. Heerlijk met z'n drieen lekker chillen, op het strand
liggen en scooter rijden. Scooter rijden is trouwens wel iets wat ik heel erg mis. Het
is zo leuk en je wordt er lekker bruin van (gratis en snel een kleur).
Ik heb veel mooie stranden bezocht, en ben naar tempels en vechtsport gala's geweest.
Zo'n gala is best leuk, vooral als degene voor wie je bent wint.
Het regenseizoen is ook in Thailand bezig en voor je het weet regent het de hele dag
of belandt je tijdens het scooter rijden in een tropisch regenbui.
Het nachtleven is ooo zo leuk in Samui. Barmeisjes die zich zelf proberen te verkopen en aandacht
proberen te trekken van elke man die langsloopt. Barmeisjes die denken dat ze heel goed
kunnen dansen, mr eigenlijk ziet het er niet uit en is het lachwekkend. Maar toch zielig
om jezelf te verkopen om te overleven.
Het dansen is uit de maat en bewegingen die ze maken, ik kan het niet omschrijven. Zoals Robbie,
vriend van Maria, zegt, ze hebben MTV gekeken en proberen dat dan na te doen. Nou ik zeg,
blijf langer voor de t.v zitten en bekijk de videoclips eens heel goed.
Ook lopen er meiden rondt, die geen meiden zijn. Kijk je goed, dan zijn het mannen
verkleed als vrouw. Ik moet eerlijk zeggen, sommige zien er verdomd goed uit.
Mooie benen en een slank figuurtje. Maar bekijk je de handen, dan weet je dat het een man is.

De tijd met mn vriendinnen heeft me goed gedaan, vooral omdat je ze zo'n lange tijd niet
gezien heb. Afscheid nemen is dan ook moeilijk. Je weet dat je elkaar weer gaat zien.
Maar de vraag wanneer je elkaar weer gaat zien, dat maakt het moeilijk. En zo gaat dat de
hele tijd sinds ik in Azie ben. Want jah na Thailand kwam Indonesie, hoppen van familie
nr familie, afscheid nemen met de vraag, wanneer en of je elkaar ooit weer terug ziet.

Toen was het tijd om nr Jakarta te vliegen. Eindelijk zie ik mn nicht Anna en mn zusje Ema
weer. Ook hier bij het weerzien, voelt het net alsof ik ze gister nog gezien heb, terwijl
maanden en een aantal jaar tussen heeft gezeten.
Jakarta, Jakarta, Jarkarta. Ik zou er niet kunnen wonen, dus respect voor Anna. Zo druk de
verkeer, altijd sta je in de file, scooters die als gekken rondrijden, verkeerlichten
die er maar voor de sier staan, mensen die niet auto kunnen rijden, mensen die voor
Nl doen onbeschoft zijn (dit alles is trouwens
in heel Indonesie, mr Jakarta is het tien keer zo erg).
Maar Jakarta heeft ook zn leuke kanten hoor. Shop till you drop (geldt helaas niet voor mij,
tegenwoordig doe ik alleen
maar aan window shoppen). Zoveel shopping malls in Jakarta, niet normaal. Voor ieder is er
wel wat wils. Van Gucci tot Prada, tot 1 euro shirtjes, die eigenlijk best leuk zijn.
Zo heb ik ook een nieuwe bril gekocht voor mr 70 euro. Een echte GUESS bril en binnen een uur
klaar. Geweldig toch. Dit vind je in NL niet hoor. (en australie trouwens ook niet)
Het rare van zo'n shopping mall is, dat als je binnenkomt, dan lijkt het net niet of je
in Indonesie ben. (behalve dan dat je alleen mr Aziaten ziet) Geen file's, geen verschil
tussen rijk en arm, mr lekker als de Westerse wereld, tot je weer nr buiten gaat, de hitte
weer voelt en al het verkeer weer ziet, dan besef je weer dat je in Indonesie ben.

Na Jakarta stond Semarang op het lijstje. Leuk, ik heb er zin in, om de liefste familie
weer te zien. Met de trein vanuit Jakarta, een acht uur lange trip, op naar Semarang.
Ik had mijn lieve oma Poel al opgebeld dat ik kwam, mr niemand wist dat ik Ema mee nam.
Dus voor iedereen was het een verassing. Wat was het leuk om iedereen na 4 jaar weer
te zien. En wat kan er in vier jaar tijd veel veranderen. Zo deden we vier jaar geleden
alles met de scooter, nu is er een auto. Is de ene neef getrouwd, heb ik er een neefje bij
en is er een ander neefje op komst. Mn nicht die tegenwoording niet meer in Semarang
woont mr is verhuisd nr Kalimanten. En zo heeft oma Poel haar eigen hondje. En zo gaan we
individueel verder met onze eigen
leventje. En oma Poel is nog meer gekrompen, altans dat lijkt zo.
Ook hier in Semarang is het verkeer chaos. Mr gelukkig heb ik neven, die goed kunnen rijden,
voor Indonesische begrippen. Waarvoor heb je verkeersregels nodig, als niemand zich er aan
houdt, al hoewel dat in Indonesie niet bestaat, dus iedereen bepaalt zn eigen regels. Dat
houdt in het kort in, zo snel mogelijk rijden, omhoog met die snelheid, want dat is leuk.
Hoe sneller, hoe beter. En alles wat in je weg staat ontwijken. Dus lekker links en rechts
inhalen. Lukt dat niet, dan toeter je zo vaak mogelijk, zodat de andere auto aan de kant
gaat. Het is dus gassen, remmen en niet vergeten toeteren en als het verkeer dan ff tegenzit,
lekker schelden, want jah jij bent degene die het toch altijd beter weet. Je kan je dus
voorstellen, dat ik als een schijtbak achter in de auto heb gezeten, soms hield ik echt
mn hart vast. Warm dat ik het soms had, terwijl je in de airco zit, misselijk dat ik soms
werd, van het gassen en dan het heel hard remmen. Maar ach, wat wil je eraan doen, je kan
er niets aan doen en na een dag ben je er aangewend en stap je de auto weer in, met de gedachte
wat voor rit het nu gaat worden.
Verder zijn we vanuit Semarang nr de Borobudur, Prambanan (beiden tempels) en Yogja geweest. Wat is de Borobudur
indrukwekkend en groot. Altijd op foto's en plaatjes gezien en nu eindelijk ben ik er
dan zelf. En hebben we oma Poel's 84 verjaardag gevierd.
Ook is het leuk om in Semarang te zijn, omdat Tante Jure altijd vraagt wat we willen eten.
Dus eigenlijk wat ik wil eten, dan wordt het ook gemaakt. Van bruine bonen soep tot soto en
van ikan bakar tot ajam goreng. Heerlijk! Verder hebben we ook veel buiten de deur gegeten,
en jah ook bij kraampjes, waarvan ik dacht, als ik straks mr geen buikpijn krijg. Ach, het
is er niet van gekomen en ik leef nog steeds. Lekker verse vis, martabak, kue bandung, katjang ijo,
en verse mango.
Ook hebben Leo, Nandi, mn neven hier, en Oom One ons geleerd te biljarten. Tis best
moeilijk, maar het lukt me aardig, moet ik eerlijk zeggen. Misschien nog ff oefenen en ik
kan iedereen verslaan hier hahahaha I wish

Na Semarang zijn we na veel delay, eindelijk dan in Pangkalan Bun, Kalimanten, aangekomen.
Tegenwoordig woont hier mn nicht Betty met haar gezinnetje. Betty heeft voor ons een jungle
tocht geregeld door de Tanjung Puting National Park, oftewel de jungle waar je de orang
utans kan bekijken.
Wat een verschil is Kalimanten met Java. Het is zo groen, het is zo schoon, het verkeer is
rustig, je staat niet in de file, stoplichten die echt werken, een plaatsje die niet overvol met mensen is
en het is hier nog veel
warmer, want Pangkalan Bun licht op de evenaar. Betty was zo blij om ons te zien. Ze kom
letterlijk niet wachten bij de deur en rende gewoon de aankomst hal binnen om ons een
dikke knuffel te geven. Edeline, mn nichtje is ook gegroeid zeg, het is echt een meisje van 10 jaar nu,
en eet veel. Veel meer als mij. Graag wil ze ook engels met ons praten, maar veel in het
engels weet ze niet. Het zijn de basis vragen en antwoorden, wat ze allemaal op school
geleerd heeft.
De jungle tocht was een geweldige ervaring. Eerst met een bootje (klotok) van Pangkalan Bun haven
naar Tanjung Puting. Het duurde 5 uur voor dat we onze eerste stop hadden bereikt. In
totaal maakten we 3 stops. Wow wat mooi is dit. Met een bootje op koffiewater en de jungle
aan beide zijden van de rivier. IK voel me net iemand van Discovery channel, want zo ziet
het er ook echt uit, net als op t.v. Ondertussen verteld de gids ook over de jungle en
de orang utangs. Over de goede dingen maar ook over de slechte dingen, die nota bena de mens,
de jungle aan doet. Tanjung Puting was voorheen zoveel groter en veel mooier denk ik ook.
Maar mensen zijn soms zo egoistisch en denken alleen maar aan zich zelf. Zo branden ze heel
veel jungle af, om er rijstvelden van te maken en om van een bepaald boom, olie te maken.
Vanuit het vliegtuig is dit goed te zien en je ziet grote delen van de jungle die gewoon zijn
plat platgelegd. Door brand of door te kappen.
Dit allemaal ten koste van de mooie jungle en de orang utang. Er zijn veel orang utans
omgekomen door dit alles. Ik denk zelf dat er voorheen er veel meer waren dan dat er nu zijn.
Daarom zijn er nu ook in de jungle kampen opgezet, om de
orang utangs op te vangen en te verzorgen. Veel van de orang utangs die in deze kampen leven
zijn hun moeder kwijtgeraakt, tijdens bosbranden en bomen kappen.
De kampen bezoeken was super. Elk orang utang is een individueel en hebben allemaal
een eigen gezichtsuitdrukking. Ze zijn sterk en snel. Het zijn mooie dieren om te zien.
Het zijn slimme beesten en je kan ze ook dingetjes aanleren.
Zo hebben we ook de Princes gezien, de orang utang die wereld beroemd is geworden, door haar
dingetjes aan te leren. (hebben jullie vast ooit wel op tv gezien)
Elk orang utang heeft zn eigen naam en luisteren vaak ook. Hoe geweldig. Moeders en baby
orang utangs wil je wel aanraken en van dicht bij bekijken. Maar de mannetjes niet.
Wow wat zijn die groot, ik pas er wel zes keer in geloof ik. 1 keer slaan en ik lig in het
ziekenhuis denk ik.
Verder heb ik ook gedoucht met heldere koffiewater, wat een ervaring is dit. Het is gewoon
schone water, alleen het heeft een kleur. En je hebt geen keus. Het is zo warm in de jungle,
en verkoeling is echt wel nodig. Met een emmertje schep je water vanuit de rivier
en gooi je het over je heen. Met de echte koffiewater, dus niet helder, kan je
niet mee douchen, want dit is wel echt vies water.
En hoe stom kan jezelf ook weleens soms niet zijn. Zo hebben we 'savonds gewandeld in de
jungle. En ik zeg gewoon ja, ik ga mee. Ik wil wel een lichtgevende paddestoel zien. Dat
was onze doel dus.
Als ik er nu aan denk, dan denk ik, hoe kom je erbij. Ook al is er een gids die
met je meeloopt. Stel je voor, midden in de jungle, pikdonker en alleen mr licht van de sterren, de maan
en je zaklampje. Het is uiteindelijk goed gekomen, maar ik was echt bang, zo donker,
en de omgeving is onbekend. En als je gaat nadenken wat voor een beestjes er wel niet
in de jungle leven, groot en klein, dan wordt je ook echt niet vrolijk. En het enige
wat je alleen maar kan denken is, IK WIL HIER WEG. Gelukkig kwam er een einde aan en ik
ik lekker slapen op de boot, om de volgende ochtend weer verder te gaan.
Verder heb ik ook heel iets magisch gezien, vuurvliegjes. Wow wat is dit mooi en zo veel
bijelkaar. Het is net een sprookje en je mondt valt ervan open. Hier kan ik wel uren naar kijken.

Volgende stop is Surabaya. Via Semarang zijn we van Pangkalan Bun nr Surabaya gegaan.
Terug in de o zo volle Java. Hier hebben we wederom weer bij familie geslapen. Zij hebben
ons meegenomen naar het platteland, Jombong, twee uur rijden van Surabaya, om een traditionele
javanse moslim bruiloft mee te maken. Een leuke ervaring, maar ik weet wel, zo wil ik niet
trouwen hoor. Geef mij mr een NL bruiloft met een Molukse feest. Het zijn zoveel stappen
die er gedaan moeten worden en elke stap moet je langzaam doen of overnieuw, want jah alles moet
natuurlijk vastgelegd worden op foto.
In Surabaya hebben we ook met onze nichten Ingrid en Fitri lekker scooter gereden. Nou lekker
is het niet, want als je geen doek voor je mond heb, dan wordt je gewoon vergast. Dus stel je
voor, in de hitte, ik met helm, een doek voor je neus en mond, een vest aan, achterop een scooter.
Ik doe het liever niet meer graag. Wat een verkeersdrukte in Surabaya. Niet normaal. Zoveel
scooters, zoveel auto's en jij zit er met je scooter ertussen in en je kan soms geen kant
op. Vreselijk, vreselijk, vreselijk. En als je het verkeer zo ziet, ga je je ook afvragen,
stel dat er ergens brand is, of ergens is er een ernstige ongeluk gebeurd. Hoe komt de
politie, brandweer of ambulance op de plaats van ongeval. Dat gaat nooit op tijd
lukken en alles staat vast. Het verkeer kan geen kant op,behalve naar voren. (je moet je
voorstellen als er twee rijstroken zijn dan maakt men hier in Indonesie er gewoon vier van, dus
een politie wagen kan er nooit door) Maar dan denk ik aan de ene kant, die Aziaten hier
zijn zo creatief, als er zoiets gebeurd, dan verzinnen ze er ter plekke wel wat op, toch?

Next destination Bunaken, Noord-Sulawesi (een eiland voor Manado). Lekker duiken hier.
Het schijnt hier goed te zijn dus ik ben benieuwd. En ja hoor, wow wat is het onderwater
wereld hier mooi. Veel steile koraalmuren en grote dingen, zoals zeeschildpaden (deze zijn
echt enorm groot, zo groot heb ik ze nog nooit gezien) en mensvriendelijk haaien. Maar ook
veel kleine dingetjes,zoals zeepaardjes en rare creaties zijn hier te zien. En hoe dichter je
bij Manado gaat duiken hoe meer afval je onderwater ziet. Zonde is dit. Indonesie is een mooi
land maar kan veel mooier zijn als men hier nou eens weet om tegaan met afval en het niet zomaar
ergens dumpt, in zee of op straat.
Bunaken is een klein eiland. Geen auto's alleen maar scooters.
Het eiland heeft aantal kleine dorpen en heeft veel duikresorts, tis dus echt een eiland om te
verblijven, om te duiken. Het is een mooi eiland met veel groen. Mensen zijn er supervriendelijk
en iedereen, als je in het dorp loopt, zegt dan ook hallo. Het eiland is het dupe van het niet
kunnen omgaan met afval van de mensen van Manado. Op het strand van het eiland, en vooral het westen,
zie je veel afval op het strand liggen, dat afkomt van Manado. Zonde, zonde, zonde. alles
kan zoveel mooier zijn.

En toen waren we in Makassar, een hele korte verblijf. Gelijk werden we onze nicht Chyntia en haar
man Ted overal meegenomen op sleeptouw. Eerst een verjaardag en de volgende dag naar het strand en
het centrum. 'S avonds hebben we een mooie zonsondergang bekeken in de haven van Makassar.
Het mooie van een zonsondergang is, dat het overal anders is en altijd weer anders mooi is.Zo ook
hier.

Daarna bracht het vliegtuig ons nr Bali. Eindelijk zon, zee en strand. Wat is het hier warm zeg.
We zitten in Sanur, veel grote
resorts en het is hier rustig als je Sanur vergelijkt met Kuta. We zijn ook een dag naar Kuta
geweest en wat een drukte. Vooral met kerst en oud en nieuw, gaan veel locals en veel Javanen naar
Kuta. En ze komen allemaal met de auto, omdat vluchten al vol zijn. Kan je voorstellen, dat je
helemaal vanuit Jakarta met de auto naar Bali komt. Kuta is dan ook propvol met auto's en je staat echt
letterlijk vast. Zoveel mensen op het strand en in de stad en het zijn allemaal locals en Javanen.
Aan de ene kant ben ik wel blij dat ik in Sanur zit, lekker rustig.
Mn nicht Magaretha was toevallig ook in Bali toen wij er waren. Met haar en haar man Jan hebben we
dan ook een aantal keer afgesproken. Wat voelde het goed, om iemand vanuit NL te zien.
Ik kon het dan ook niet laten om een traantje te laten.
Kerst en oud en nieuw was raar. Zeker omdat de zon schijnt en dat ben ik niet gewend, rond deze tijd van
het jaar. Maar vooral dat je niet thuis in Nederland ben en je hebt geen familie om je heen.
Ik heb thuis ook echt enorm gemist, maar jah wat wil je er aan doen. Je maakt het er beste maar van.
Bali, veel naar het strand gaan en als het regent, jah het is nog steeds het regenseizoen, zit je
vast in het hotel. Verder zijn we naar een barong dans optreden, Ubud en naar de Sacred Monkey Forest Sanctuary
geweest. Wat zijn die aapjes daar schattig en gierig. zelf ben ik aangevallen door een
aapje omdat die mn waterflesje wilde hebben. Ik heb natuurlijk alles bij elkaar gegild.
Hij kwam van achter mij en ik zag dus helemaal niets aangekomen. De aap heeft gelukkig
mijn waterflesje niet te pakken gekregen, omdat hij natuurlijk weer schrok van mijn gegil en rende snel weg.
Ook hebben we veel tempels bezocht, heel erg indrukwekkend en wat oud moeten sommige wel niet zijn.
Vanuit Bali zijn we een paar dagen naar het eiland Nusa Lembongan gegaan. Dit ligt aan het oosten van Bali.
Een mooi eiland, met witte stranden en blauwe zee. Hier zie je voornamelijk weel surfers en mensen
die komen om te duiken en te snorkelen. Maar ook mensen die alle toerisme in Bali willen ontwijken
en een paar dagen rust willen hebben.

We zijn nu weer terug in Sanur, om ons voor te bereiden voor onze trip naar Ambon. Eindelijk
gaan we dan naar Ambon, we hebben er lang opgewacht en ik heb er zin in om iedereen weer te zien.
Eindelijk kan ik gewoon Moluks praten en hoef ik niet na te denken dat ik geen sing kan zeggen maar tidak.
(Moluks heeft weer andere woorden dan Javaans) Eindelijk kan ik ook iedereen verstaan en hoef ik
niet veel na te denken wat er nu gezegd wordt. Niemand in Ambon weet dat wij komen. Behalve onze nicht
Ingrid uit Surabaya. Zij is toevallig nu ook op Ambon. Omdat we haar opzochten in Surabaya,
heeft familie uit Ambon haar lastig gevallen om te vragen of wij ook langskomen in Ambon. We hebben haar
gezegd dat ze maar moet doen alsof ze niets weet. Maar ondertussen regelt ze wel vervoer en slaapplaatsen.
Zij gaat ons ook ophalen van
het vliegveld en voor iedereen zal het een verassing zijn als wij opeens voor de deur staan.
Ik ben benieuwd hoe de reacties zullen zijn. Ik heb er zin in.

Na Ambon gaan we terug naar Jakarta. Ema reist verder naar Thailand, Koh Samui, om Maria op te
zoeken en ik blijf nog ff in Indonesie. Wat mn plan daarna is moet ik nog ff zien. Dus ik hou
jullie op de hoogte.

Voor iedereen nog EEN GELUKKIG NIEUW JAAR, ik wens jullie veel geluk, liefde en veel moois toe in het nieuwe
jaar 2010. Ik zeg tot snel maar weer de volgende keer zal er niet zoveel tijd tussen zitten, ga ik proberen altans.

Tot snel!!! XOXO

My lovely job in lovely Stanthorpe :S

Jaaaaaaa hier ben ik dan weer....Het is een tijdje geleden mr ik ben ontzettend druk met werken. En jah wat voor werk, je raadt het nooit.....appelbomen knippen. Juist jah appelbomen knippen. Ik zal het ff in het kort uitleggen van hoe en wat, want zo simpel was het voor mij in het begin niet.

Een appelboom is een boom met takken, Ja ja....En niet aan alle takken groeit er fruit. De takken waar geen fruit aan groeit noemt men 'watershoot' (ik heb geen idee wat het in het NL is) De watershoot kan je herkennen doordat ze recht omhoog groeien. Deze moeten we dus knippen, omdat ze nutteloos zijn en geen fruit geven. De meeste watershoots groeien aan de top van de boom maar het komt ook wel eens voor dat een boom alleen mr watershoots heeft. Meestal begin ik onderaan een boom. Kijk of er watershoots zijn en knip deze weg. Soms geef ik de boom ook een ‘beautycut’, als takken te lang zijn, omdat ik nu eenmaal vind dat een boom er toch mooi uit moet zien, de boom heeft nu eenmaal te maken met mij. Daarna plaats ik mijn ladder en knip de boom dus eigenlijk van beneden nr boven. En zo behandel ik elke boom die ik knip en dat kan wel zo'n 120 per dag zijn pfffffffff.
De hoogte van de bomen zijn verschillend. Ze kunnen 2 meter zijn mr ook 5 meter, dit hangt ook weer af van wat voor soort boom het is (Granny’s, Dells) en hoe oud een boom is. Soms komt het wel eens voor dat ik mn ladder niet gebruik mr gewoon de boom inklim. Na mn bugyjump en skydive kan ik dit natuurlijk ook wel aan. De boom moet dan wel stevige taken hebben en mn gewicht kunnen houden. En de boom moet zo groeien dat ik de boom vanuit het midden kan beklimmen. En eerlijk gezegd vind ik in de boom klimmen eigenlijk wel leuk.
Natuurlijk vragen jullie dan ook wel af of ik niet van mn ladder val! Nou dat is nu al zo vaak bijna gebeurt maar nog net niet. Het is voor mij na 2,5 maand, nu wel een gewoonte om ladder op en af te gaan, ook al staat deze onstabiel op de grond, zelfs balanceren op de hoogste tree van je ladder om toch mr die ene tak te kunnen knippen waar je mr net bij kan, terwijl als je je ladder verplaats het veel gemakkelijker gaat. En dat is het nu juist, je wilt je ladder zo min mogelijk verplaatsen, want daar zit best veel tijd in en tijd is geld. Helemaal als je per boom betaalt krijgt.
Verder werk ik ook in een apple packing shed, appels inpakken. Als de shed orders heeft mag ik komen werken. Dit is ongeveer 2 tot 3 keer in de week. Ik vind het niet erg om in de shed te werken, want ik krijg per uur betaalt. Het is alleen vermoeiend. Je staat achter een lopende band, appels blijven mr komen, je zet ze op een kartonnen blad en ondertussen moet je de appels ook checken op vlekken, of ze beurs zijn en of ze niet teveel verbrand zijn door de zon! Jah dat kan! Al met al vind ik het niet erg, mr het moet niet elke dag zijn.

Verder is het heel erg wennen voor mij en is het zo’n andere wereld, het platteland. Ten eerste men vloek hier zoveel, mn mond viel gewoon open van verbazing. Ik heb het F-woord nog nooit zo vaak in 1 zin gehoord. Zelf niet in een film. Alles is hier F*****. Het erge is dat ik na een paar weken het F-woord met een makkie zeg en ik heb het niet eens door.
Stanthorpe ‘City’ is zo klein, 1 lange straat, winkels zijn om 5 uur gesloten, zaterdag om 1 uur en zondag is alles letterlijk dood. Verder ga ik zonder make-up de straat op, wie had ooit gedacht dat deze dag zou aanbreken, want jah, voor wie moet ik mooi zijn. De boeren hier zijn nou niet echt aantrekkelijk. Ik ga na mn werk, gewoon lekker in mn vieze werkkleding boodschappen doen en dan moet het hoogte punt nog komen……Op vrijdag en zaterdag avond, als ik niet te moe ben, drink ik met de meiden van de hostel een biertje in de pub. Wie had ooit gedacht dat ik bier zou drinken. En eerlijk gezegd, is het eigenlijk niet zo vies. Bier is goedkoop en daarom drink ik het.
Laten we het hebben over de locals hier in Stanthorpe. Bijna iedereen is hier overgewicht. Heb nog nooit zoveel mensen met overgewicht bij elkaar gezien. Ik voel me echt een lucifer stokje tussen al die mensen. Het zijn niet alleen volwassenen maar ook kleine kinderen. De boer waar voor ik werk is zoooo dik, ik heb hem nog nooit zien lopen, zo lui is hij, of hij rijdt op zn tractor of zit in zn auto.
Laten we het hebben over de fashion hier in Stanthorpe. Niemand kan zich kleden hier. Oudere vrouwen willen jong lijken en jongere meiden willen ouder lijken. Of kleding die men aan heeft is te strak vanwege overgewicht. Ga je nr de pub op vrijdag en zaterdag, bijna de helft van de mannen draagt nog zn werkkleding. Dat is leven hier in Stanthorpe, werken en bier of cola rum.

Nog ff volhouden voor mij. Nog 2 weken dan is het voorbij met het platteland leven en heb ik weer genoeg geld om verder te reizen. Ik mis de grote stad, de zon, de zee en het strand. Nog ff en dan zie ik mn pinda vriendinnetje Maria weer, ik ga haar opzoeken in Thailand. Ik heb haar dan al 9 mndn niet gezien. Na Thailand ga ik met mijn zusje door Indonesie reizen. Zij komt over. Ik kan niet wachten om haar weer te zien. En na mn reis door Indonesie…ik weet het niet! We’ll see what happens!!!

Ik zeg....see ya XOXO

Update

Ik ben nu heel druk met werk....Ik werk op een fruit boederij (Stantorphe, 2h drive van Brisbane) waar ik appel bomen knip. En jah waarom op een boederij......Het is moeilijk om een baan te vinden in de stad. Ik zit nu in een dorp, verdien geld, kan niks uitgeven, want veel hebben ze hier niet, dus ik kan lekker sparen.

Ik hoop dat ik snel weer met een verhaal kan komen, want op dit moment is het alleen mr werken, werken en werken voor mij.

Tot snel.

XOXO

Tahiti: Je ne comprends pas et je ne parler pas Fraaaaancais!!!!!

Wie had ooit gedacht dat deze dag zou aanbreken......eindelijk nr Tahiti. Na een moeilijke start, heb ik uiteindelijk erg genoten van het eiland. Mensen zijn hier erg vriendelijk en ik wordt door bijna iedereen begroet met ' Bonjour' en sommige mensen praten vervolgens in het Frans verder, omdat men denk dat ik local ben. Helaas begrijp ik er niets van en zeg ik; 'Je ne comprends pas et je ne parler pas Francais.' En dan is het vervolgens ooooooo. Engels spreken doen ze hier niet veel. Soms gaat het in de toeristensector een beetje moeizaam. En omdat men Engels spreekt om zn Frans is het voor mij nog moeilijker om het te begrijpen. En versta ik dingen, wat voor mij helemaal niet klopt, vervolgens kom ik dan achter wat ze wel bedoelen.

Ik heb vooral lekker veel vakantie gehouden, vaak nr de markt gegaan voor vers fruit en lekker goedkoop eten, genoten van de zon en mn hotelkamer en zwembad. Wat was dat fijn zeg, een hotelkamer. Groot bed, tv, eigen douche en toilet en echte handdoeken. Het is wel heel wat anders dan een hostel, waar ik alles met iedereen moet delen.
Verder heb ik hiet ook gedoken. Wat is het zeewater hier mooi. Het water is soms zo helder, dat het soms wel een zwenbad lijkt. Het onderwaterwereld is hier ook supermooi en heb weer een heleboel mooie, kleurrijke visjes gezien.
Ook heb ik een wandeltocht van mn leven gehad hier. Het was een wandeltocht door de regenwoud en door lava tubes. Het was een soort tocht wat je eigenlijk alleen mr op Discovery Channel ziet. Lopen door de regenwoud zonder een looppad en bladeren en struiken wegduwen om je weg te vinden. Lekker door de modder en het stromende water. Heeeerlijk.
Ook heb ik een dagje een auto gehuurd en heb ik een rondje Tahiti gemaakt, zo groot is het eiland niet. Alleen frustrerend dat niet alles is aangegeven met een bordje. Alles wat ik wilde zien, heb niet gezien, behalve de stranden dan, die zijn allemaal off-road.
Mijn dagje Moorea was ook niet helemaal perfect. Het had de hele dag gemiezerd en geen zon. Uiteindelijk heb ik toch mr besloten om het er beste van te maken, wat ik ook heb gedaan....lekker zwemmen in de zee. Tot ik er achter kwam dat ik werd bespiedt!!!! Ik wist niet hoe snel ik het water uit moest en me moest aankleden en weg moest gaan. Want jah ik was helemaal alleen op het strand....want wie gaat er nou nr het strand als het regent!!!
Verder had ik een kaartje voor de Heiva festival (dans competitie). Wat was dit super gaaf om te zien en wat heb ik genoten.

Als ik zo terug kijk, mis ik Tahiti nu wel...het relaxte leven.

xoxo